آرنج تنیسبازان
From Wikipedia, the free encyclopedia
آرنج تنیسبازان، که به عنوان اپیکندیلیت خارجی یا آسیب درونهشت (انتزوپاتی) با منشأ بازکننده مچ به زند بالایی (اکستانسور کارپی رادیالیس برویس) نیز شناخته میشود، یک آسیب درونهشت (بیماری نقطه اتصال) از منشأ کوتاه بازکننده مچ به زند بالایی در اپیکندیل خارجی است. قسمت خارجی آرنج دردناک و حساس میشود.[2][1] درد ممکن است به پشت ساعد نیز کشیده شود..[3] شروع علائم عموماً تدریجی است، اگرچه ممکن است ناگهانی به نظر برسند و به اشتباه به عنوان یک آسیب تفسیر شوند.[5][3][6] آرنج گلفبازان وضعیت مشابهی است که قسمت داخلی آرنج را درگیر میکند..[2]
آرنج تنیسبازان | |
---|---|
نامهای دیگر | انتزوپاتی در محل اکستنسور کارپی رادیالیس.[1] اپیکوندیلاژی جانبی، تاندینوپاتی جانبی آرنج [2] |
مفصل آرنج چپ. (اپیکوندیل جانبی در مرکز دیده می شود.) | |
تخصص | ارتوپدی, پزشکی ورزشی |
نشانهها | دردناک بودن قسمت خارجی آرنج[2] |
دورهٔ معمول آغاز | تدریجی [3] |
دورهٔ بیماری | کمتر از ۱ تا ۲ سال[4] |
علت | سن میانسالی (۳۵-۶۰ سال). |
روش تشخیص | نشانهها و معاینه فیزیکی |
تشخیص افتراقی | اوستئوآرتریت |
درمان | هیچ عاملی برای تغییر دوره طبیعی بیماری اثبات نشده است. ورزش، استفاده از بریس، سرما یا گرما درمانی، و داروهای تسکیندهنده درد. |
طبقهبندی و منابع بیرونی | |
پیشنت پلاس | آرنج تنیسبازان |
آسیبهای درونهشت، بدون علت شناخته شده هستند، به این معنی که علم هنوز علت آنها را مشخص نکرده است.[7] آسیبهای درونهشت در افراد میانسال (سنین ۳۵ تا ۶۰) شایعتر هستند.[8]
اغلب بیان میشود که این وضعیت به دلیل استفاده بیش از حد از عضلات پشت ساعد ایجاد میشود، اما شواهد تجربی آن را تأیید نمیکنند و یک سوءتعبیر رایج یا تفکر غیرعلمی در مورد علائم است.[9][3][10] همچنین ممکن است با کار یا ورزش، بهطور معمول ورزشهای راکت (از جمله ورزشهای پارویی) مرتبط باشد، اما اکثر افراد مبتلا به این وضعیت در معرض این فعالیتها نیستند.[2][3][11] تشخیص بر اساس علائم و معاینه است. تصویربرداری پزشکی بهطور خاص، مفید نیست.[3][12] علائم مطابق با تشخیص عبارتند از درد، زمانی که یک فرد سعی میکند مچ دست را در برابر مقاومت به عقب خم کند.[2]
از نظر سیر طبیعی، آسیبهای درونهشت درماننشده، طی یک دوره 1-2 ساله برطرف میشوند.[13] درمان تسکینی (کاهشدهنده علائم) ممکن است شامل داروهای ضد درد مانند داروهای ضدالتهابی غیراستروئیدی (NSAIDs) یا استامینوفن (پاراستامول)، مچبند، یا بستن باند بالای ساعد باشد.[2][3] نقش تزریق کورتیکواستروئید به عنوان نوعی درمان هنوز مورد بحث است.[14] شواهد اخیر نشان میدهد که تزریق کورتیکواستروئید ممکن است رفع علائم را به تاخیر اندازد.[15]