انقلاب ۱۹۱۹–۱۹۱۸ آلمان
From Wikipedia, the free encyclopedia
انقلاب آلمان یا انقلاب نوامبر (به آلمانی: Novemberrevolution) به مجموعهای از حوادث گفته میشود که در اواخر سال ۱۹۱۸ و اوایل ۱۹۱۹ اتفاق افتاد و به سرنگونی قیصر و تأسیس جمهوری وایمار انجامید. دورهٔ انقلاب از نوامبر ۱۹۱۸ شروع شد و تا برقراری جمهوری وایمار در اوت ۱۹۱۹ ادامه داشت. از جمله عوامل منتهی به انقلاب، میتوان از فشارهای سنگین وارد شده به مردم آلمان در طول چهار سال جنگ، تأثیرات اقتصادی و روانی شکست امپراتوری آلمان از متفقین و افزایش تنشهای اجتماعی بین عموم مردم و اشراف و طبقه بورژوازی نام برد.
انقلاب آلمان | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
در طول خیزش اسپارتاکیستها سربازان در پشت سنگر ایستادهاند. | |||||||
| |||||||
طرفهای درگیر | |||||||
امپراتوری آلمان (۱۹۱۸)
جمهوری وایمار (۱۹۱۸–۱۹) |
انقلاب ۱۹۱۸–۱۹۱۹ آلمان
| ||||||
فرماندهان و رهبران | |||||||
|
|
اولین جرقههای انقلاب به دلیل سیاستهای فرماندهی عالی ارتش آلمان و عدم هماهنگی آن با فرماندهی نیروی دریایی صورت پذیرفت. در حالی که ارتش آلمان شکست سختی را متحمل شده بود، فرماندهی نیروی دریایی آلمان اصرار داشت تا با فرمان ۲۴ اکتبر ۱۹۱۸ به نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا حمله کند، اما این نبرد هرگز رخ نداد. ملوانهای آلمانی به جای اطاعت از دستورهای فرماندهی برای آغاز حمله به نیروی دریایی بریتانیا، در ۲۹ اکتبر ۱۹۱۸ در بندر ویلهلمسهافن سر به شورش برداشتند. به دنبال آن ملوانان در بندر کیل در روز ۱ نوامبر شورش کردند. این آشوبها ناآرامیهای داخلی را در سراسر آلمان گسترش داد و در نهایت دو روز قبل از فرمان آتشبس، منجر به اعلام جمهوری و فروپاشی امپراتوری آلمان در ۹ نوامبر ۱۹۱۸ شد. اندکی پس از آن، امپراتور ویلهلم دوم از آلمان گریخت و تاج و تخت خود را کنار گذاشت.
انقلابیون آلمان با تأثیر گرفتن از لیبرالیسم و اندیشههای سوسیالیستی و همچنین به دلیل مخالفت حزب سوسیال دموکرات آلمان، قدرت را همانند شوروی به شوراها واگذار نکردند. حزب سوسیال دموکرات در عوض یک مجمع ملی را انتخاب کرد که زیربنایی برای یک سیستم پارلمانی حکومتی باشد.[1] در واقع حزب سوسیال دموکرات از ترس یک جنگ داخلی همهجانبه در آلمان بین کارگران مبارز و محافظه کاران، قصد نداشت قدرت و امتیازات طبقات بالای جامعه آلمان را بهطور کامل از بین ببرد. در عوض تلاش کرد تا آنها را بهطور مسالمتآمیز در سیستم جدید سوسیال دموکراتیک ادغام کند. در این تلاش، چپگرایان حزب سوسیال دموکرات به دنبال اتحاد با فرماندهی عالی آلمان بود. این امر به ارتش و فرایکورپس (شبه نظامیان ناسیونالیست) اجازه داد تا با استقلال کافی برای خاموش کردن قیام کمونیستی اسپارتاکیستها از ۴ تا ۱۵ ژانویه ۱۹۱۹ اقدام کنند. همین اتحاد نیروهای سیاسی و شبهنظامی در سرکوب شورشهای چپ، در سایر مناطق آلمان نیز با موفقیت انجام شد و در نتیجه تا اواخر سال ۱۹۱۹ تمام شورشیان در آلمان سرکوب شدند.