تاریخ هنر
From Wikipedia, the free encyclopedia
تاریخ هنر (به انگلیسی: history of art) به سرگذشت هنرهای تجسمی، نمایشی، شنیداری و کلامی اشاره دارد و به سیر تحول آن در گذر تاریخ میپردازد. نقطهٔ آغاز تاریخ هنر در جهان، هنر پیشاتاریخ و آثار هنری غارنشینان —اغلب نقاشیها و مجسمههای بدوی (به انگلیسی: primitive) و ابتدایی از حیوانات و انسانها— است. علاوه بر هنر ابتدایی، تاریخ هنر را میتوان بر اساس منطقه به چند عرصه تقسیم کرد. هنر خاور باستان در سرزمینهای خاورمیانه و هندوستان، هنر یونان باستان و روم باستان، هنر بیزانس، هنر اسلامی، هنر خاور دور، هنر قرون وسطی در دوران استیلای کلیسا بر اروپا، هنر دورهٔ رنسانس، هنر نوین غربی و در نهایت هنر نوگرای دوران جدید در قرن بیستم از آن جملهاند. به عقیده پژوهشگران غربی تاریخ هنر، هنر ابتدایی میتواند هنر انسانهای معاصر را که سبک زندگی و فرهنگی بدوی دارند، در کنار هنر انسانهای ماقبل تاریخ دربرگیرد. برخی این نگاه پژوهشگران غربی را ناشی از سلطه فکری خاصی میدانند که آنها در برخورد با سایر تمدنها و براساس توسعههای مادی و فنآورانه تمدن غربی برای خود قائل هستند.
برای تأییدپذیری کامل این مقاله به منابع بیشتری نیاز است. |
در سالهای اخیر خود اصطلاح «تاریخ هنر» به پرسش گرفته شده است. آنچه که به «تاریخ هنر جدید» (New Art History) معروف شده است و اکنون یک نسل هم عمر کرده است، در پی ارزیابی دوباره نحوه تفکر و نگارش ما درباره تاریخهای اشیاء دیداری است. «تاریخ هنر جدید» به طور مشخص متأثر از شیوههای نظری تفکر درباره هنر است که میکوشند معانی اجتماعی، فرهنگی و تاریخی را از دل آثار هنری بیرون بکشند. آنچه در اینجا باید درباره این نوع تاریخنگاری گفت و از آن گذشت این است که این برداشت که آثار هنری معانی تاریخیای ورای نقش خود در روایتهای تاریخنگارانه مختلف دارند (روایتهای مبتنی بر عمل خلاقه هنرمندان بزرگ و نیز سبکهای هنری) برداشتی انقلابی بود. این امر چنان است که حتی با گذشت ۲۰ سال از مطرح شدن این برداشت، موضوع همچنان به دو شاخه «جدید» و «قدیم» تقسیم میشود.