جلالالدوله دیلمی
From Wikipedia, the free encyclopedia
پیروزخسرو (فیروزخسرو) دیلمی[1] ملقب به جلالالدوله و مُکَنّیٰ به ابوطاهر (۹۹۳ یا ۹۹۴ تا ۱۰۴۴ میلادی) پسر بهاءالدوله بین سالهای ۱۰۲۷ تا ۱۰۴۴ میلادی یا ۴۰۶ تا ۴۲۳ خورشیدی امیر آل بویه بودهاست.[2]
جلالالدوله ابوطاهر پیروزخسرو دیلمی | |||||
---|---|---|---|---|---|
سلطنت | امیر عراق | ||||
تاجگذاری | ۱۰۲۷-۱۰۴۴ م. | ||||
پیشین | مشرفالدوله دیلمی | ||||
جانشین | عمادالدوله ابوکالیجار | ||||
زاده | ۹۹۳ یا ۹۹۴ م. | ||||
درگذشته | مارس ۱۰۴۴ م. | ||||
| |||||
پدر | بهاءالدوله دیلمی |
ابوکالیجار با یک حمله بر فارس چیره شد و قوامالدوله ابوالفوارس شیردل دیلمی را در نبردی دیگر میان بیضا و استخر درهم شکست. در ۴۱۶ق/۱۰۲۵م، پس از مرگ مشرفالدوله (برادر جلالالدوله)، در بغداد به نام او را از خطبه بیفکندند و جلالالدوله را به حکومت شناختند. ابوکالیجار در ۴۱۹ق/۱۰۲۸م، به هواخواهی از دیلمیان که ترکان بر ایشان تاخته بودند بصره را تصرف کرد. در همان سال پس از مرگ ابوالفوارس بر کرمان نیز چیره شد و سال بعد، از بیم محمود غزنوی، به جلالالدوله دست اتحاد داد، ولی جلالالدوله در پاسخ به اهواز تاخت و دست به چپاول گشود و سپاه ابوکالیجار را درهم شکست. با این همه، وی به بغداد بازگشت.[3]