رونو دو شاتیون
از حاکمان و اربابان دوران جنگهای صلیبی / From Wikipedia, the free encyclopedia
رونو دو شاتیون (فرانسوی: Renaud de Châtillon; ح. ۱۱۲۵ – ۴ ژوئیه ۱۱۸۷) که با نامهایی همچون ریجینالد یا اَرْناط[persian-alpha 1] نیز شناخته میشود، شاهزاده انطاکیه از سال ۱۱۵۳ تا ۱۱۶۰ یا ۱۱۶۱ میلادی و ارباب ماورای اردن از سال ۱۱۷۵ تا زمان مرگش بود. وی در خاندانی اشرافی بهدنیا آمد و پس از دستدادن میراث پدرش،[persian-alpha 2] طی جنگ صلیبی دوم در سال ۱۱۴۷ عازم شرق شد. وی در پادشاهی اورشلیم مستقر شد و به خدمت ارتش خاندان سلطنتی بهعنوان مزدور درآمد. از نظر بیشتر مورخان، رونو یکی از عوامل اصلی سقوط پادشاهی اورشلیم و تغییر شرایط جنگ صلیبی در شرق بود در حالی که برخی دیگر همچون برنارد همیلتون معتقدند که وی تنها کسی بود که تلاش میکرد تا مانع از اتحاد میان دولتهای مسلمان با صلاحالدین شود.
رونو دو شاتیون | |
---|---|
Renaud de Châtillon | |
شاهزاده انطاکیه همراه با کنستانس | |
سلطنت | ۱۱۵۳ تا ۱۱۶۰ یا ۱۱۶۱ |
پیشین | کنستانس |
جانشین | کنستانس |
ارباب ماورای اردن همراه با استفانی مایلی | |
سلطنت | ۱۱۷۵ تا ۱۱۸۷ |
پیشین | مایلز پلانسی |
جانشین | هومفری چهارم تورون |
زاده | ح. ۱۱۲۳ |
درگذشته | ۴ ژوئیه ۱۱۸۷ (۶۱−۶۲ سال) حطین |
همسر(ان) | کنستانس انطاکیه استفانی مایلی |
فرزند(ان) | آگنس انطاکیه آلیس |
پدر | هروه دوم دونزی |
رونو در سال ۱۱۵۳با وجود مخالفت اتباع و اشراف انطاکیه با کُنسْتانس، حاکم شاهزادهنشین انطاکیه ازدواج کرد. وی همیشه محتاج به پول بود؛ او آیْمِری لیموژ، پاتریارک لاتین انطاکیه را به دلیل رد درخواستش برای پرداخت اعانه دستگیر و شکنجه کرد. رونو همچنین حملاتی را برای غارت قبرس در سال ۱۱۵۵ ترتیب داد که منجر به ویرانی گستردهٔ بخشهایی از این جزیره شد. ۴ سال بعد، امپراتور بیزانس، مانوئل یکم، همراه با ارتش خود به انطاکیه رسید و رونو را مجبور کرد تا ضمن متوقفکردن اعمالش، با وی بیعت کند. پس از آن رونو حملهای را برای غارت کنارههای رود فرات در مَرعش در سال ۱۱۶۰ یا ۱۱۶۱ ترتیب داد اما در حین حمله توسط امیر حلب، مَجدْالدین، اسیر و زندانی شد.
رونو تا سال ۱۱۷۶ در زندان امیر حلب باقی ماند. پس از پرداخت فدیهای سنگین و آزاد شدن او، رونو به انطاکیه بازنگشت چرا که همسرش درگذشته بود. وی پس از مدتی با استفانی مایلی، جانشین قدرتمند اربابنشین ماورای اردن، ازدواج کرد. در این زمان بالدوین چهارم حبرون یا الخلیل را نیز به وی اعطا کرد تا وی مبدل به یکی از بارونهای ثروتمند و قدرتمند در پادشاهی اورشلیم شود. او کنترل کاروانهای تجاری مابین مصر و سوریه بر عهده گرفت و حتی در سال ۱۱۷۷ بهعنوان نایب حکومت بالدوین — به دلیل بیماری او — انتخاب شد. در همان سال، رونو، صلاحالدین ایوبی را در نبرد مونتگیسارد شکست داد. وی تنها شخص از رهبران مسیحی است که سیاست تهاجمی در قبال صلاحالدین ایوبی در پیش گرفت و کاروانهای تجاری مسلمانان مصر و سوریه را غارت کرد. همچنین در اوایل ۱۱۸۳ وی با ساخت ۵ کشتی در دماغه خلیج عقبه به سواحل دریای سرخ یورش برد و کاروان زائران مسلمان به مقصد مکه را تهدید کرد. پس از آن صلاحالدین با خود عهد کرد که این اقدام رونو را هرگز نخواهد بخشید.
رونو یکی از حامیان سرسخت خواهر بالدوین، سیبیلا، و همسرش، گی لوزینیان، طی منازعات داخلی بر سر جانشینی بالدوین چهارم بود. سیبیلا و گی توانستند با همکاری رونو و ژوسلین تاجوتخت پادشاهی اورشلیم را در سال ۱۱۸۶ بهدست بگیرند. رونو در اواخر ۱۱۸۶ یا اوایل ۱۱۸۷ به یکی از کاروانهای تجاری مصر یورش برد، در حالی که مدعی بود که ملزم به رعایت آتشبس میان صلاحالدین ایوبی و پادشاهی اورشلیم نیست. پس از آن که وی از پرداخت خسارت امتناع کرد، صلاحالدین ایوبی یورش خود را به پادشاهی اورشلیم آغاز کرد و توانست ارتش صلیبی را در نبرد حطین شکست دهد. رونو در جریان این نبرد اسیر شد و صلاحالدین شخصاً پس از امتناع وی برای گرویدن به اسلام، سر وی را از گردن جدا کرد.