شیرینبیان
From Wikipedia, the free encyclopedia
شیرینبیان (نام علمی: Glycyrrhiza glabra) گیاهی خودرو از تیرهٔ سبزیآساها، بومی جنوب اروپا، شمال آفریقا و نواحی معتدل آسیا است. برگهای آن مرکب است و از ۴ تا ۷ زوج برگ به اضافهٔ یک برگچهٔ انتهایی تشکیل یافتهاست که به سبب ترشح شیره، چسبندهاند. گلهایش مایل به آبی و میوهاش شامل ۵ تا ۶ دانهٔ مایل به قهوهای است. ریشه و ساقهٔ زیرزمینی آن مصرف دارویی دارد.[2] ریشهها و پاجوشهای این گیاه دارای پوستی قهوهایرنگ یا سیاه و مغز زردرنگ است.
شیرینبیان | |
---|---|
ردهبندی علمی | |
فرمانرو: | گیاه |
(طبقهبندینشده): | گیاهان گلدار |
(طبقهبندینشده): | دولپهایهای نو |
(طبقهبندینشده): | رزیدها |
راسته: | باقلاسانان |
تیره: | باقلاییان |
زیرخانواده: | باقالیها |
تبار: | Galegeae |
سرده: | شیرین بیان |
گونه: | G. glabra |
نام دوبخشی | |
Glycyrrhiza glabra | |
مترادف | |
|
نام دیگر شیرینبیان در فارسی، مَهْک است. در گویش اصفهان و طب سنتی قدیم به مجو (mej-jo) نیز شهرت دارد و در مناطق بختیاری به آن میجی می گویند. در متون کهن کشاورزی به شیرینبیان، سوس گفته میشود و ریشهٔ آن را اصل سوس گویند. در کتاب معرفت فلاحت میخوانیم که: «و اگر اصل سوس را در آب بجوشند و تخم خربزه در آن آغشته کنند و بعد از آن زراعت کنند از کرم محفوظ ماند.»
در اکثر نقاط ایران نظیر لارستان، آذربایجان، بختیاری و در استان اصفهان منطقه فریدن و شهرستان اقلید و در دشت نهاوند اراضی روستای کرک به فراوانی میروید بیشتر ریشه اش و برای مصارف دارویی برداشت میشود.