لرهای جنوبی
From Wikipedia, the free encyclopedia
لُرهای جنوبی بخشی از مردم ایرانیتبار ساکن در جنوب غربی ایران و بخش بزرگی از لُرها هستند که به زبان لُری جنوبی سخن میگویند.[1] لرهای جنوبی جزو لر بزرگ اند و شامل ایل ممسنی ، بویر احمدی، ایل بهمئی، ایل آغاجاری، ایل باوی، چرام، نوئی، دشمن زیاری و طیبی، ایل لیراوی (لیراوی کوه و لیراوی دشت)، ایل کرائی، ایل حیات داوودی ساکن شمال و غرب بوشهر و خوزستان (عمدتاً بندرهای هندیجان، گناوه، دیلم، دشتستان و ماهشهر) و طایفه خفری یا غوری در شهرستان شیراز و کوهچنار می باشند.[3]ناگفته نماند که تقسیم بندی قوم لر به شمالی و جنوبی به هیچ عنوان سابقه تاریخی ندارد بلکه امروزه توسط دانشنامه ها برای بهتر تقسیم کردن قوم لر هست، قوم لر از سال ۳۰۰هجری به لر بزرگ و لر کوچک تقسیم می شود
اطلاعات اجمالی لُری جنوبی, زبان بومی در ...
لُری جنوبی | |
---|---|
لُری دومنی[1] | |
زبان بومی در | ایران |
منطقه | غرب آسیا |
قومیت | مردم لر |
شمار گویشوران | حدود ۴ الی ۵ میلیون نفر[2] (بدون تاریخ) |
الفبای عربی در ایران و عراق | |
کدهای زبان | |
ایزو ۱–۶۳۹ | luz |
ایزو ۲–۶۳۹ | luz |
ایزو ۳–۶۳۹ | در زمانهای گوناگون:luz-mam – ممسنیboye1238 – لری بویراحمدیkohg1238 – کهگیلویهایshul1241 – شولیyasu1238 – یاسوجی |
بستن