بالاترین سوالات
زمانبندی
چت
دیدگاه
جام جهانی فوتبال ۱۹۵۰
از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
Remove ads
جام جهانی فوتبال ۱۹۵۰ مسابقاتی است که در سال ۱۹۵۰ به میزبانی برزیل برگزار شد. ۱۳ تیم در این مسابقات شرکت داشتند. این دوره از جام جهانی چهارمین دوره از این مسابقات بوده و به دلیل جنگ جهانی دوم ۱۲ سال بعد برگزار شد.
Remove ads
تاریخچه
خلاصه
دیدگاه
آغاز دوبارهٔ جام جهانی پس از جنگ جهانی دوم در ورزشگاه نوبنیادی در کشور برزیل انجام می‌شد که به شکل ماموت بسیار بزرگی با گنجایش بیش از ۲۰۰۰۰۰ تماشاگر تا آن روز بزرگ‌ترین استادیوم ورزشی جهان شناخته شده بود. رویداد دلخراش سقوط هواپیمای تیم ملی فوتبال ایتالیا در ماه مه سال ۱۹۴۹ که هفده ملی‌پوش ایتالیا و مربی نام‌آور این تیم را به کام مرگ فرستاده بود، از بخت تیم ملی ایتالیا می‌کاست. برای نخستین بار «فیفا» به بریتانیا اجازه داده بود که تیم‌های خود را برای گرفتن دو مقام در بازی‌ها شرکت دهد ولی اسکاتلند (یکی از تیم‌های اتحادیه فوتبال بریتانیا) که در آغاز ادعا نموده که یکی از بزرگان این جام خواهد بود، در «همپدن پارک» ۱ – ۰ شکست خورد و در نتیجه انگلستان می‌باید به تنهایی پرچم کشورش را به دوش می‌کشید. انگلستان علی‌رغم بازیکنانی همچون استنلی ماتیوس، الف رمزی و تام فینی ناباورانه از آمریکا و اسپانیا شکست خورد.[۱] در این دوره از بازی‌ها، مرحلهٔ نیمه‌پایانی وجود نداشت و چهار تیمی که از گروه‌های خود بالا می‌آمدند، در بازی‌های دوره‌ای به دیدار یکدیگر می‌رفتند تا بر اساس امتیاز قهرمان را بشناسانند. اروگوئه علی‌رغم درخشش در دور مقدماتی، در فینال دوره‌ای، نیمه نخست را برابر اسپانیا و سوئد بازنده بود و به سختی در نیمهٔ دوم برنده شد. مردم برزیل چنان از قهرمانی خود مطمئن بودند که پیش از برگزاری دیدار پایانی با اروگوئه، ترانهٔ پیروزی ملی را سروده و آن را آمادهٔ پخش نموده بودند ولی این آهنگ هیچ‌گاه شنیده نشد. برزیل با آن که در آغازین دقیقه‌های نیمهٔ دوم دروازه‌ی اروگوئه را گشود اما در ادامه پذیرای ۲ گل گردید تا در پایان این دیدار به جز مارش عزا آهنگ دیگری شنیده نشود. ۲۰۵۰۰۰ تماشاگر برای این نتیجهٔ غیرمنتظره در ورزشگاه ماراکانا اشک ریختند.
Remove ads
ورزشگاه‌ها
Remove ads
تیم‌های شرکت کننده
خلاصه
دیدگاه
در چهارمین دورهٔ جام جهانی تنها تیم‌های قاره‌های آمریکای جنوبی، آمریکای شمالی و اروپا شرکت کردند.
آمریکای جنوبی
آمریکای شمالی، مرکزی و کشورهای حوزهٔ دریای کاراییب
اروپا
شیوهٔ امتیازدهی
بازی‌ها به صورت لیگی برگزار می‌شد، هر تیم با تمام تیم‌های دیگر گروه خود بازی می‌کرد. برای هر برد ۲ امتیاز، برای تساوی ۱ امتیاز و برای باخت صفر امتیاز به تیم‌ها داده می‌شد. از هر گروه یک تیم بالا می‌آمد.
در این دوره از بازی‌ها، مرحلهٔ نیمه‌پایانی وجود نداشت و چهار تیمی که از گروه‌های خود بالا می‌آمدند، در بازی‌های دوره‌ای به دیدار یکدیگر می‌رفتند تا بر اساس امتیاز قهرمان را بشناسانند.
گروه‌بندی
این بازی‌ها در دو گروه چهار تیمی، یک گروه سه تیمی و یک گروه دو تیمی برگزار شد.
نتایج مرحلهٔ گروهی
در جداول زیر:
- امتیاز = مجموع امتیازهای بدست آمده
- بازی = مجموع بازی‌های انجام شده
- برد = مجموعه تعداد بردها
- تساوی = مجموع تعداد تساوی‌ها
- باخت = مجموع تعداد باخت‌ها
- گل زده = مجموع تعداد گل‌های به‌ثمر رسیده
- گل خورده = مجموع تعداد گل‌های خورده
- تفاضل = تفاضل گل (گل زده - گل خورده)
گروه ۱
گروه ۲
اسپانیا ۳ – ۱ 
ایالات متحده آمریکا
انگلستان ۲ – ۰ 
شیلی- ایالات متحده آمریکا ۱ – ۰ انگلستان
- اسپانیا ۲ – ۰ شیلی
- اسپانیا ۱ – ۰ انگلستان
- شیلی ۵ - ۲ ایالات متحده آمریکا
گروه ۳
گروه ۴
Remove ads
مرحله پایانی
- اروگوئه
۲ – ۲ اسپانیا 
برزیل ۷ – ۱ 
سوئد- اروگوئه ۳ – ۲ سوئد
- برزیل ۶ – ۱ اسپانیا
- سوئد ۳ – ۱ اسپانیا
- اروگوئه ۲ – ۱ برزیل
پایانی
- اروگوئه ۲ – ۱ برزیل
- بازیکنان اروگوئه: ماسپولی؛ م گونزالس، ترخا؛ گامبتا، وارلا (کاپیتان)، آندراده؛ آلچدس گیجیا، پرز، میگوئز، خوان آلبرتو شیافینو، موران
- بازیکنان برزیل: باربوسا؛ آگوستو (کاپیتان)، ژوونال؛ بائوئر، دانیلو، بیگوده؛ فرایچا، زیزینیو، آدمیر، ژایر، شیکو
گل: شیافینو، گیخیا (اروگوئه) – فرایچا (
برزیل)
داور: ریدر (انگلستان)
تماشاگر: ۲۰۵۰۰۰ نفر
Remove ads
تابلوی افتخار
- بهترین خط حمله: برزیل (۲۲ گل)
- بهترین خط دفاع: اروگوئه (۵ گل)
- همهٔ تماشاگران: ۱۳۳۷۰۰۰ نفر
- بهترین بازیکن: خوان آلبرتو شیافینو (اروگوئه)
جستارهای وابسته
منابع
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads