فضاپیمای بدون سرنشین

فضاپیمای بدون سرنشین یا رباتیک، (به انگلیسی: Uncrewed spacecraft)، فضاپیمایی بدون فرد یا افرادی در فضاپیما است که برای پروازهای فضایی رباتیک مورد استفاده قرار می‌گیرد. فضاپیماهای بدون سرنشین می‌توانند سطوح مختلفی استقلال از داده‌های ورودی انسان داشته باشند. آنها ممکن است با کنترل از راه دور، هدایت از راه دور یا حتی خودمختار باشند، به این معنی که یک لیست از پیش برنامه‌ریزی شده‌ای داشته‌باشند، که آنها را اجرا می‌کنند مگر اینکه دستور دیگری به آنها داده شود.

بالا: فضاپیمای بدون سرنشین پروگرس M-06M. (بالا سمت چپ): فضاپیمای بدون سرنشین گالیله، پیش از ترک مدار زمین در سال ۱۹۸۹. (سمت راست): فضاپیمای بدون سرنشین یووهان کپلر ATV-2 در حال نزدیک شدن به ایستگاه فضایی سرنشین‌دار ISS (سمت چپ پایین). پایین: فضاپیمای بوران، فضاپیمایی که بدون خدمه به مدار پیرامون زمین پرتاب شد و زمین را دور زد و به عنوان یک فضاپیمای بدون سرنشین در سال ۱۹۸۸ فرودآمد. (نمایش در یک نمایشگاه هوایی)

بسیاری از فضاپیماهای قابل زندگی نیز دارای ویژگی‌های مختلفی از ویژگی‌های روباتیک هستند. به عنوان مثال، ایستگاه‌های فضایی سالیوت ۷ و میر، و ماژول ایستگاه فضایی بین‌المللی زاریا، قادر به مانور نگهداری رباتیک ایستگاه و مانور لنگرگیری از راه دور با هر دوی تدارکات دوره‌ای و ماژول‌های جدید بودند. متداول‌ترین شاخه‌ها در استفاده از فضاپیمای بدون سرنشین عبارتند از: فضاپیماهای روباتیک، فضاپیماهای پشتیبانی بدون سرنشین، پروب‌های فضایی و رصدخانه‌های فضایی هستند. البته هر فضاپیمای بدون سرنشین یک فضاپیمای روباتیک نیست. به عنوان مثال، یک توپ بازتابندهٔ نور در فضا یک فضاپیمای بدون رباتیک است.