بالاترین سوالات
زمانبندی
چت
دیدگاه
مرد دوچهره (فیلم ۱۹۴۷)
فیلمی از جرج کیوکر از ویکی‌پدیا، دانشنامه آزاد
Remove ads
مرد دوچهره یا زندگی دوگانه[۱] (به انگلیسی: A Double Life) فیلمی ۱۰۴ دقیقه‌ای به کارگردانی جرج کیوکر با بازی نورما شیرر محصول کشور ایالات متحده آمریکا است.[۲]
«مرد دوچهره» یک فیلم نوآر آمریکایی محصول سال ۱۹۴۷ است که داستان تونی جان، بازیگری را روایت می‌کند که ذهنش تحت تأثیر نقشی که بازی می‌کند قرار می‌گیرد. این فیلم با بازی رونالد کولمن و سین هاسو و به کارگردانی جورج کیوکر ساخته شد. فیلم‌نامه را روت گوردون و گارسن کانین نوشتند.[۳] کولمن برای این نقش برنده جایزه اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد شد.
Remove ads
داستان
خلاصه
دیدگاه
بازیگر مشهور صحنه، آنتونی «تونی» جان، نقش اصلی یک اجرای تازه از نمایش اتللو اثر ویلیام شکسپیر را از ماکس لاسکر، تهیه‌کننده تئاتر، دریافت می‌کند. لاسکر می‌خواهد بریتا، همسر سابق تونی، نقش دزمونا را بازی کند. تونی ابتدا این پیشنهاد را رد می‌کند، که باعث آسودگی کارگردان، ویکتور دانلان، می‌شود چون می‌داند تونی بیش از اندازه در نقش‌هایش غرق می‌شود. بریتا هم با دانلان هم‌عقیده است و به بیل فرند، مسئول تبلیغات، هشدار می‌دهد که اگرچه تونی در کمدی‌ها خوش‌اخلاق و دلنشین است، اما هنگام اجرای نمایش‌های تراژیک هولناک می‌شود. او هشدار می‌دهد که تونی آن‌قدر در نقش‌هایش فرو می‌رود که مرز میان واقعیت و نمایش برایش محو می‌شود.
تونی پس از وسواس پیدا کردن به ایده ایفای نقش اتللو، تصمیمش را عوض می‌کند. او در جریان آماده‌سازی نقش با پیشخدمت جوانی به نام پت کرول آشنا شده و رابطه‌ای گذرا با او آغاز می‌کند. بریتا ناچار نقش دزمونا را می‌پذیرد و تمرین‌ها آغاز می‌شود. نمایش با نقدهای درخشان افتتاح می‌شود، اما تونی رفته‌رفته آن‌چنان در نقش خود غرق می‌شود که تفاوت دنیای نمایش و زندگی واقعی‌اش را از دست می‌دهد. او حسادت را کلید شخصیت اتللو می‌بیند.
وقتی بریتا مدالیونی را که بیل به او برای تولدش هدیه داده نشان می‌دهد، حسادت تونی برانگیخته می‌شود. همان شب، در صحنه «بوسه مرگ» اتللو و دزمونا، تونی آن‌چنان تحت تأثیر نقش قرار می‌گیرد که نزدیک است بریتا را خفه کند. در آغاز سال دوم اجرای نمایش، تونی از بریتا می‌خواهد دوباره با او ازدواج کند، اما او رد می‌کند. تونی گمان می‌کند بریتا عاشق بیل شده است. آشفته، خشمگین و پریشان، به خانه پت می‌رود، جایی که مرز نمایش و واقعیت در ذهنش محو می‌شود و او پت را با همان «بوسه مرگ» اتللو می‌کشد. سپس به خانه بریتا بازمی‌گردد و روی کاناپه‌اش به خواب می‌رود.
خبرنگاری به نام ال کولی به بیل پیشنهاد می‌دهد با برجسته کردن شباهت‌های قتل پت و صحنه «بوسه مرگ» اتللو، نمایش را به صفحه اول روزنامه‌ها بیاورد. تونی وقتی این مطلب را می‌بیند، خشمگین شده و به‌طور فیزیکی به بیل حمله می‌کند. بیل مشکوک می‌شود که تونی قاتل پت است و موضوع را به پلیس گزارش می‌دهد، اما همسایه مست پت به اشتباه به جرم قتل بازداشت می‌شود. تونی خواستار اخراج بیل می‌شود و بیل برنامه مرخصی کوتاهی می‌ریزد. او به بریتا ابراز علاقه می‌کند، اما بریتا این علاقه را پاسخ نمی‌دهد. با این حال، او به بیل می‌گوید که تونی شب قتل پت خانه او را ترک کرده بود.
بیل بازیگری را استخدام می‌کند تا شبیه پت لباس بپوشد و او را به‌عنوان پیشخدمت در همان رستورانی که پت کار می‌کرد قرار می‌دهد. بیل تونی را به رستوران دعوت می‌کند و با نظارت کاپیتان پلیس پیت بانر، تونی با دیدن بدل پت آشفته شده و از رستوران می‌گریزد. بیل و پلیس که اکنون مشکوک شده‌اند، او را تا تئاتر دنبال می‌کنند. آن‌ها از پشت صحنه به اجرای نمایش نگاه می‌کنند و تونی متوجه حضورشان می‌شود. در اوج اجرای اتللو همان شب، تونی که از عذاب وجدان در هم شکسته است، با خنجری واقعی خود را همان‌جا می‌کشد. پشت صحنه، در حالی که از زخم خودساخته‌اش خونریزی دارد، همه‌چیز را اعتراف می‌کند و می‌میرد.
Remove ads
بازیگران
رونالد کولمن در نقش آنتونی «تونی» جان
سین هاسو در نقش بریتا
ادموند اوبراین در نقش بیل فرند
شلی وینترز در نقش پت کرول
ری کالینز در نقش ویکتور دانلان
فیلیپ لاب در نقش ماکس لاسکر
میلار میچل در نقش ال کولی
جو ساویر در نقش پیت بانر
چارلز لا توره در نقش استلینی
ویت بیسل در نقش دکتر رولند اشتوفر
تولید
نقش اصلی آنتونی «تونی» جان در ابتدا برای لارنس الیویه در نظر گرفته شده بود. رونالد کولمن در آغاز نسبت به اجرای ویلیام شکسپیر روی پرده تردید داشت. برای اطمینان دادن به او، جورج کیوکر به کولمن گفت این فیلم می‌تواند فرصتی عالی برای برنده شدن اسکار باشد (که در نهایت هم شد). کولمن پیش‌تر سه بار نامزد شده بود.[۴]
عنوان کاری فیلم در ابتدا Imagination («تخیّل») بود.[۵] پس از پایان فیلم‌برداری، کیوکر بازیگران را برای چهار روز فیلم‌برداری اضافی فراخواند.[۶]
«مرد دوچهره» پانصدمین فیلمی بود که در استودیوی یونیورسال، ساخته‌شده در سال ۱۹۲۴ برای فیلم شبح اپرا (۱۹۲۵)، فیلم‌برداری شد.[۷]
موسیقی میکلوش روزا، که برای آن دومین جایزه اسکار بهترین موسیقی متن خود را دریافت کرد، ترکیبی از سبک امروزی خودش با بخش‌هایی به سبک ونیزی سده شانزدهم بود. او بعدها عنوان «مرد دوچهره» را برای خاطراتش در سال ۱۹۸۲ برگزید تا دوگانگی میان کارش در موسیقی مطلق و ساخت موسیقی متن فیلم‌های هالیوود را نشان دهد.[نیازمند منبع]
اکران
«مرد دوچهره» در روز کریسمس ۱۹۴۷ در هالیوود و در قالب نمایش محدود برای در نظر گرفته شدن در رقابت اسکار اکران شد.[۸]
بازخورد
در نقدی معاصر در نیویورک تایمز، منتقد بازلی کراودر نوشت: «خانم روت گوردون و آقای گارسن کانین، با همکاری ویلیام شکسپیر، یک درام امروزی ساخته‌اند که به‌خوبی از ظرفیت سینما برای نشان دادن هیجان غریب و رمانتیسم جاودانه تئاتر بهره می‌برد. و با انتخاب رونالد کولمن به‌عنوان ستاره‌ای پرآوازه و دادن فرصت بازی در بخش‌های زیادی از اتللو در دل نمایش، آن‌ها این نقش را به‌عنوان نقطه اوج کارنامه این بازیگر کهنه‌کار به او هدیه داده‌اند. تنها پرسش این است که آیا کولمن به‌عنوان ستاره‌ای پریشان‌حال در برادوی تأثیرگذارتر است یا در نقش مرد مور ونیزی ریش‌دار. در هر حال، او بازیگری را تصویر می‌کند که برای تراژدی عاشقانه آماده است.»[۹]
فیلیپ کی. شروئر، منتقد لس‌آنجلس تایمز نوشت: «فیلم به‌طرزی خارق‌العاده تپش تئاتر نیویورک را به تصویر می‌کشد، هم به‌طور ذاتی و هم به دلیل اینکه بخش‌هایی از آن همان‌جا فیلم‌برداری شده است؛ اثری است پخته، صریح و ظریف که کولمن را از بسیاری محدودیت‌هایی که سال‌ها بازی‌های اشرافی و ساختگی هالیوود بر او تحمیل کرده بود، آزاد می‌سازد. با این حال، بخش‌هایی از فیلم دنبال کردنش دشوار است، آن‌قدر ظریف که همیشه روی پرده همان‌طور که سازندگانش تصور کرده‌اند، جلوه نمی‌کند.»[۱۰]
Remove ads
جوایز
این فیلم همچنین توسط مؤسسه فیلم آمریکا برای فهرست ۲۰۰۵ خود به نام ۱۰۰ سال موسیقی فیلم در آمریکا نامزد شد.[۱۳]
Remove ads
منابع
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads