مسیحیان عرب

مسیحیان عرب (عربی: المسیحیون العرب) مسیحیانی هستند که خود را از مردم عرب می‌دانند. بزرگترین گروه مسیحی که خود را عرب می‌دانند مسیحیان یونانی انطاکیه هستند که شمارشان میان ۵۲۰٬۰۰۰^[۱]–۷۰۳٬۰۰۰^[۲] نفر در سوریه، ۳۵۰٬۰۰۰^[۱] در لبنان، ۲۲۱٬۰۰۰ در اردن،^[۳] ۱۳۳٬۱۳۰ در اسرائیل و ۵۰٬۰۰۰ در فلسطین برآورد شده‌است. همچنین جامعه‌ای متشکل از ۱۰٬۰۰۰^[۴]–۳۵۰٬۰۰۰^[۱] عرب مسیحی در مصر، عراق و ترکیه یافت می‌شود.

Arab Christians
العرب المسیحیین

مناطق با جمعیت چشمگیر
سوریه	520,000-703,000[b][c][d] (also 25,000-52,000 Maronites)
لبنان	350,000[b][c] (also 1.062 million Maronites)
اسرائیل	127,300 [b] (including 1,000 Copts and 7,000 Maronites)
اردن	100,000 - 140,000[b] (also 1,000 Maronites)
دولت فلسطین	38,000 (excluding East Jerusalem)-۵۰٬۰۰۰
عراق	10,000[b]
مصر	10,000-350,000[a] (also 6-11 million Copts and 5,000 Maronites)
ترکیه	۱۰٬۰۰۰–۱۸٬۰۰۰
زبان‌ها
زبان عربی، زبان عبری (در اسرائیل), زبان فرانسوی (در لبنان), زبان انگلیسی (در مناطق مختلف)
دین
مسیحیت: کلیسای ارتدکس یونان (Jerusalem، کلیسای ارتدکس یونانی انطاکیه، Alexandria) کلیسای لاتین کلیسای کاتولیک شرقی Melkite and other sects
[a].^ excluding قبطی‌ها [b].^ excluding آشوری‌ها [c].^ excluding مارونی‌ها [d].^ prior to جنگ داخلی سوریه

مشاهیر مسیحیان عرب.

مسیحیان عرب چه در طول تاریخ و چه در دوران کنونی به‌طور قابل توجهی در فرهنگ عربی در بسیاری از زمینه‌ها^[۵] از جمله ادبیات،^[۵] سیاست،^[۵] اقتصاد،^[۵] فلسفه،^[۶] موسیقی، تئاتر و سینما،^[۷] پزشکی،^[۸] و علوم تأثیرگذار بوده و هستند.^[۹] این مردم بخش بزرگی از جوامع دور از وطن خاورمیانه‌ای را می‌سازند و گروه قابل توجهی از آن‌ها در سراسر قاره آمریکا، به ویژه آرژانتین، برزیل، شیلی، مکزیک، ونزوئلا، کلمبیا و ایالات متحده آمریکا یافت می‌شوند؛ گرچه بیشتر آن‌ها، به ویژه در موج اول، زبان عربی را به فرزندان خود منتقل نکردند.^[۱۰]

مسیحیان عرب تنها گروه مسیحی در خاورمیانه نیستند، چرا که آشوری‌ها، ارمنی‌ها و دیگر اقوام به عنوان عرب شناخته نمی‌شوند. مارونی‌ها و قبطی‌ها بزرگ‌ترین گروه‌های مسیحی خاورمیانه هستند که هرچند گاه جزو عرب‌ها شمرده می‌شوند، اما بیشتر غیرعرب دانسته می‌شوند. بسیاری از مارونی‌ها خود را از تبار فنیقی‌ها می‌دانند و قبطی‌ها با خودداری از پذیرش هویت عربی، ترجیح می‌دهند خود را با مردم مصر باستان مرتبط بدانند.^[۱۱]