ابن عربی
از فیلسوفان مسلمان آندلسی / From Wikipedia, the free encyclopedia
ابن عربی (به عربی: ابن عربي) با نام کامل أبو عبدالله محمد بن علی بن محمد إبن عربی الحاتمی الطائی الأندلسی المرسی الدماشقی (زادهٔ ۲۶ ژوئیه ۱۱۶۵ – درگذشتهٔ ۱۶ نوامبر ۱۲۴۰ میلادی) ملقب به محییالدین و ابن عربی و سلطان العارفین، و الشیخ الاکبر و امام العارفین و … دانشور، عارف، شاعر و فیلسوف مسلمان اندلسی بود که در اندیشه اسلامی بسیار تأثیرگذار بود. از ۸۵۰ اثر منتسب به وی، حدود ۷۰۰ اثر معتبر هستند در حالی که بیش از ۴۰۰ اثر هنوز موجود است. آموزههای جهانشناختی وی جهانبینی غالب در بسیاری از نقاط جهان اسلام شد.[3]
این نوشتار آکنده از الفاظ طفرهآمیز است: عبارتهای مبهمی که اغلب با اطلاعات جانبدارانه یا اثباتناپذیر همراه است. (سپتامبر ۲۰۲۱) |
ابن عربی | |
---|---|
زادهٔ | ۲۷ رمضان ۵۶۰[1] ۷ اوت ۱۱۶۵ مورسیا، اسپانیا |
درگذشت | ۲۲ ربیعالثانی ۶۳۸[2] ۱۰ نوامبر ۱۲۴۰ دمشق |
آرامگاه | جبل قاسیون، دمشق |
محل زندگی | سبیا، مکه، دمشق |
ملیت | عرب اندلس |
آثار | فصوصالحکم، فتوحات المکیه |
عنوان | الشیخالاکبر، محییالدّین |
دوره | مُرابطان |
مکتب | فلسفه و عرفان |
وی در میان اهل سلوک و عرفان با نامهای الشیخ الاکبر (از اینجا مکتب اکبریه یا اکبریان) و محییالدین ابن عربی در سراسر خاورمیانه معروف است.[4]
برخلاف تصور بسیاری، هرچند ابن عربی در برخی مباحث، سخنانی از صوفیه را تایید کرده است [5] ؛ اما در مواردی نیز، به نقد آرایی از صوفیه پرداخته است [6] و در فتوحات ج۱، ص ۶۱ گفته است که او دیدگاه مستقلی دارد و او تابع دیدگاه صوفیه نیست.[7]