احمد بن فارس
From Wikipedia, the free encyclopedia
احمد بن فارِسْ (۹۱۸–۱۰۰۴م) (نسب: ابوالحسین احمد بن فارس بن زکریا بن حبیب قزوینی همدانی رازی لغوی) لغوی، کاتب، ادیب و شاعر عربزبان ایرانی در سدهٔ چهارم بود.[1][2][3]
اطلاعات اجمالی احمد بن فارِسْ احمد بن فارس, زادهٔ ...
احمد بن فارِسْ احمد بن فارس | |
---|---|
زادهٔ | ۳۰۶ق/ ۹۱۸ قزوین یا همدان |
درگذشت | صفر ۳۹۵ق/ نوامبر ۱۰۰۴م ری |
محل زندگی | همدان، ری، نیشابور، هرات |
نژاد | ایرانی فارسیتبار |
تحصیلات | زبان و ادبیات عربی |
پیشه | شاعر، ادیب |
آثار | الصاحبی فی اللغة، جامع التأویل فی تفسیر القرآن، سیرة النبی، أصول الفقه، کتاب حلیة الفقهاء، المُجمَل فی اللغة، مقالة فی أسماء أعضاء الإنسان، شرح رسالة الزُّهری الی عبدالملک بن مروان، قصص النهار و سَمَر اللیل |
سبک | دورهٔ عباسی-آل بویه |
بستن