اسکندر افرودیسی
فیلسوف در یونان باستان / From Wikipedia, the free encyclopedia
اسکندر افرودیسی (به یونانی: Ἀλέξανδρος ὁ Ἀφροδισιεύς ) در قرن دوم میلادی در آتن میزیست و هم روزگار جالینوس بود. اسکندر کتاب منطق ارسطو و بسیاری از کتب دیگر او را شرح کرد و خود کتابهای بسیاری از جمله در نفس و قضا و قدر نوشت. وی در فلسفه ارسطو تعدیلهایی سودمند پدیدآورد؛ به گونه ای که بعدها فلاسفه از او تأثیر پذیرفتند؛ از آن جمله، در نظریه عقل معتقد شد که عقل دو جزء دارد و مفارق از ماده نیست: یکی عقل هیولایی، یعنی عقل مادی و بالقوه، و دیگری عقل بالملکه یعنی عقل بالفعل. عقل بالملکه نمیتواند فعلیت یابد مگر تحت تأثیر عقلی سوم موسوم به عقل فعال که جزئی است از عقل الهی، نه از نفس ما که با فنای جسد فانی میشود.
او در فلکیات معتقد است اختران ذاتاً نفس، طبع و حرکت دارند و از غیر خویش حرکت نمیپذیرند، یعنی حرکتشان ذاتی، طبعی و اختیاری است. هم چنین حرکت آنها قدیم و ازلی است و بنابراین کون و فساد نمیپذیریند.[1]