امان‌نامه
From Wikipedia, the free encyclopedia
امان‌نامه سندی است که بر طبق آن، فرد یا افراد متخاصم اجازه می‌یابند در قلمروی دشمن وارد شوند یا عبور نمایند، بی‌آنکه مورد ستوه و آزار قرار گیرند. امان‌نامه معمولاً در شرایط جنگ یا کشمکش بین‌المللی یا داخلی صادر می‌گردد و گاهی دارای جنبهٔ پیمان یا توبه است.امان نامه بیشتر در گذشته رایج بوده و حالا بعضی قرارداد ها این جنبه را دارند
موارد صدور امان‌نامه در تاریخ بسیار دیده می‌شود. در تاریخ ایران پیش از اسلام، بارها برای شاهان و شاهزادگان ایران، یونان و روم به صورت متقابل امان‌نامه صادر شده است. در تاریخ شیعه، در حادثهٔ کربلا، عباس امان‌نامهٔ شمر بن ذی‌الجوشن، دایی خود را نمی‌پذیرد.[1]همچنین بابک خرمدین، امان نامهٔ خلیفهٔ عباسی را رد می‌نماید. یحیی بن عبدالله که از هارون‌الرشید امان نامه می‌گیرد، پس از مدتی دستگیر می‌گردد.
در تاریخ معاصر، وزارت اطلاعات ایران به آن دسته از اعضای سازمان مجاهدین خلق که توبه‌نامه امضا نمودند، امان نامه داد.[2] صدام حسین نیز به دامادهای خود که به اردن پناهنده شده بودند امان‌نامه داد، اما با بازگشت آنها، همگی‌شان را به همراه اعضای خانواده‌شان به قتل رسانید.[3]
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
