انقلاب فرهنگی چین
From Wikipedia, the free encyclopedia
انقلاب فرهنگی (به چینی: 文化大革命)، مجموعهای از دگرگونیهای اجتماعی و تغییرات سیاسی در جمهوری خلق چین بود که در مِه ۱۹۶۶ به دستور مائو تسهتونگ و توسط جیانگ چینگ و برخی از نزدیکترین دستیاران مائو از جمله لین بیائو، چن بودا، کانگ شنگ، ونگ دونژینگ و چو انلای سازماندهی شد.[1] مائو هدف از آغاز کارزار انقلاب فرهنگی را مبارزه با «ضد انقلاب»، مبارزه با «چهار عامل کهنه» در فرهنگ چین و مبارزه طبقاتی با بورژوازی اعلام کرده بود، اما در عمل انقلاب فرهنگی به تصفیه حزب کمونیست چین از تمامی رقبای سیاسیاش انجامید.[2][3] در قلع و قمع انقلاب فرهنگی که تا سال ۱۹۷۶ رسماً ادامه داشت، دانشگاهها تعطیل شدند و تا حدود ۲۰ میلیون چینی کشتهشدند و بسیاری از آثار فرهنگی ارزشمند در چین و تبت به بهانهٔ مبارزه با مظاهر سنتی و فرهنگی سرمایهداری، تخریب شدند.[2][4][5]
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/8/85/Political_slogan_by_Red_Guards_on_the_campus_of_Fudan_University_1976.jpg/320px-Political_slogan_by_Red_Guards_on_the_campus_of_Fudan_University_1976.jpg)
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/0/03/Panchen_Lama_during_the_struggle_%28thamzing%29_session_1964.jpg/320px-Panchen_Lama_during_the_struggle_%28thamzing%29_session_1964.jpg)
در برخی موارد برای کشتن مخالفان از اعمالی همچون بیرون آوردن اندام آنها از بدن و سپس خوردن آنها استفاده شده است.[6][7]