بازنمایی ذهنی
From Wikipedia, the free encyclopedia
بازنمایی ذهنی (یا بازنمایی شناختی)، در فلسفه ذهن، روانشناسی شناختی، علوم اعصاب و علوم شناختی، یک نماد شناختی درونی فرضی است که واقعیت خارجی را نشان میدهد،[1] یا در غیر این صورت یک روند ذهنی است که از چنین نمادی استفاده میکند: «یک سیستم رسمی برای ساخت اشخاص یا انواع مشخص صریح، همراه با مشخصات نحوه انجام این کار توسط سیستم».
بازنمایی ذهنی تصویر ذهنی از چیزهایی است که در واقع برای حواس نیستند. در فلسفه معاصر، به ویژه در زمینههای متافیزیک مانند فلسفه ذهن و هستیشناسی، بازنمایی ذهنی یکی از روشهای غالب در توضیح و توصیف ماهیت ایدهها و مفاهیم است.
نمایشهای ذهنی (یا تصاویر ذهنی) امکان نمایش چیزهایی را که هرگز تجربه نشدهاند و همچنین چیزهایی که وجود ندارند را امکانپذیر میکند. به خودتان فکر کنید که به مکانی که قبلاً هرگز از آن بازدید نکردهاید سفر کرده یا اینکه دارای بازوی سومی هستید. این چیزها یا هرگز اتفاق نیفتاده اند یا غیرممکن هستند و وجود ندارند، با این حال تصویرسازی ذهنی مان به ما امکان تصور آنها را میدهد. اگرچه احتمالاً تصاویر دیداری به خاطر میآیند، اما ممکن است تصاویر ذهنی شامل بازنمایی در هر یک از روشهای حسی مانند شنوایی، بویایی یا چشایی باشد. استفان کوسلین پیشنهاد میکند که از تصاویر برای کمک به حل انواع خاصی از مشکلات استفاده شود. ما میتوانیم اشیای مورد نظر را تجسم کنیم و تصاویر را به صورت ذهنی برای حل آن نشان دهیم.
بازنماییهای ذهنی همچنین به افراد اجازه میدهد تا چیزهایی را درست در مقابل خود تجربه کنند - اگرچه روند چگونگی تفسیر مغز دربارهٔ محتوای بازنمایی مورد بحث است.[نیازمند منبع]