بیگلربیگی
From Wikipedia, the free encyclopedia
بیگلربیگی (ترکی عثمانی: بکلربکی، ترکی استانبولی: Beylerbeyi) عنوانی ترکی[1] و به معنای امیرِ امیران،[2] یکی از منصبهای لشکری در ایران از قرن هفتم تا دوازدهم هجری، بهمعنی حاکم و فرمانده نظامی ایالات بزرگ و سرحدها و گاه فرمانده کل قوا بود. بیگلربیگی (= بیگِ بیگها) گاه با «امیرالامرا» (امیرِ امیران یا میرِ میران) و گاه با سردار، امیرِ اولوس (= قبیله) به گونهای مترادف به کار رفتهاست. برخی یکی از معانیِ بیگ را امیر دانستهاند و برخی دیگر برآناند که واژهٔ «بیگ» به کسی گفته میشد که قرار بوده در آینده امیر شود. بر پایهٔ شواهدِ موجود، سابقهٔ کاربرد این واژه به دورهٔ سلطنت علاءالدین کیقباد (۶۱۶–۶۳۴ ه.ق)، از سلجوقیان روم، بازمیگردد. این واژه در زمان عثمانیان و صفویان و ایلخانان هم به کار میرفت.