دیوید لینچ
فیلمساز، نقاش، موزیسین، بازیگر و عکاس آمریکایی / From Wikipedia, the free encyclopedia
دیوید کیث لینچ (به انگلیسی: David Keith Lynch) (زادهٔ ۲۰ ژانویه ۱۹۴۶ در ایالت مونتانا) کارگردان معاصر آمریکایی و برنده نخل طلا کن است.
دیوید لینچ | |
---|---|
زادهٔ | ۲۰ ژانویهٔ ۱۹۴۶ (۷۸ سال) میزولا، مونتانا |
محل زندگی | لس آنجلس، کالیفرنیا، ایالات متحده آمریکا |
ملیت | آمریکایی |
دیگر نامها | جوداس بوث |
سالهای فعالیت | ۱۹۶۶–اکنون |
همسر(ها) | پگی لنتیس (۱۹۶۷–۱۹۷۴)مری فیسک (۱۹۷۷–۱۹۸۷)ماری سویینی (۲۰۰۶)امیلی استافل (۲۰۰۹–۲۰۲۳) |
شریک(های) زندگی | ایزابلا روسلینی (۱۹۸۶–۱۹۹۱) |
فرزندان | چهار فرزند، از جمله جنیفر |
جایزه(ها) | نخل طلایی جشنواره فیلم کن (۱۹۹۰) شیر طلایی جشنواره فیلم ونیز برای یک عمر فعالیت هنری (۲۰۰۶) |
وبگاه |
اگرچه فیلمهای لینچ موفقیت بزرگی در گیشه کسب نکردهاند ولی همیشه محبوب منتقدان و فیلمدوستان بودهاند. در سال ۲۰۰۳ در یک نظرسنجی که از منتقدان فیلم در سراسر دنیا توسط روزنامه گاردین انجام گرفت، دیوید لینچ به عنوان بزرگترین فیلمساز زندهٔ دنیا برگزیده شد.[1] فیلمهای وی پر است از نمادهای سورئالیستی، سکانسهای رؤیاگونه و نظایر آن. وی در نقاشی و مجسمهسازی و موسیقی نیز آثاری دارد.
وی فیلمهای هشت و نیم (فدریکو فلینی)، سانست بلوار (بیلی وایلدر)، تعطیلات موسیو اولیو (ژاک تاتی)، پنجره عقبی (آلفرد هیچکاک)، این یک هدیه است (نورمن زد مکلاود)، آپارتمان (بیلی وایلدر)، جاده (فدریکو فلینی)، لولیتا (استنلی کوبریک)، جادوگر شهر از (ویکتور فلمینگ)، اشتروشک (ورنر هرستوگ) و سرگیجه (آلفرد هیچکاک) را محبوبترین فیلمهای زندگی خود نام برد.