روانشناسی انسانگرایانه
From Wikipedia, the free encyclopedia
انسانگرایی مکتبی در روانشناسی است. انسانگرایان و هستیگرایان هر دو به معنی زندگانی میاندیشند. خودآگاهی در مرکز جستوجوی انسانگرایان برای پیدا کردن معنای زندگی قرار دارد. اصطلاح انسانگرایی معنیهای بسیار و تاریخچهای طولانی دارد. نظریهٔ انسانگرایی در دهههای ۱۹۶۰-۱۹۵۰ و در پاسخ به روانکاوی و الگوهای رفتارگرایی، به نیروی سوم روانشناسی آمریکا تبدیل شد. روانکاوی انسان را اسیر تعارضهای ناهشیار میداند و رفتارگرایی بر این باور است که انسان به واسطهٔ محیط شکل میگیرد. اما انسانگرایی، انسان و خودآگاهی را در مرکز توجه میداند و باور دارد که اشخاص حق آزادی، خودشکوفایی و رفتار اخلاقی دارند.[1][2][3]