زبانهای کرا-دای
From Wikipedia, the free encyclopedia
زبانهای کرا-دای (انگلیسی: Kra–Dai) که با نامهایی همچون تای-کادای (انگلیسی: Tai–Kadai)، دایک (انگلیسی: Daic)، و کادای (انگلیسی: Kadai) نیز شناخته میشوند، یک خانوادهٔ زبانی از زبانهای بسیار نواختبر در جنوبِ چین، شمال باختریِ هند، و آسیای جنوب شرقی است. زبانهای تایلندی و لائو که به ترتیب زبانهای ملیِ تایلند و لائوس هستند نیز در همین خانوادهٔ زبانی جای دارند. این خانوادهٔ زبانی چیزی نزدیک به ۱۰۰ میلیون گویشور در سراسر جهان دارد.[2] اتنولوگ ۹۵ زبان را در این خانواده فهرست کرده که ۶۲ تایشان در شاخهٔ تای جای گرفتهاند.[3]
کرا-دای | |||
---|---|---|---|
تای-کادای، دایی، کادایی | |||
پراکنش: | چین جنوبی، هاینان، هندوچین، شمال شرق هند | ||
تبار: | یکی از خانوادههای زبانی اصلی در جهان | ||
زیرگروهها: |
کرا
کام-سوی
اونگبه
هلای
تای (ژوانگ-تای)
| ||
ایزو ۲–۶۳۹ / ۵ | tai | ||
گلاتولوگ | taik1256[1] | ||
پراکندگیِ خانوادهٔ زبانهای کرا-دای.
|
گوناگونیِ زبانهای کرا-دای در چین جنوبی، و به ویژه در گوئیژو و هاینان، نشان میدهد که این ناحیه باید به اورهایمات (میهنِ اصلیِ نیازبانِ یک خانوادهٔ زبانی) بسیار نزدیک باشد. تنها نزدیک به یک هزار سال پیش بود که شاخهٔ تای به سوی جنوب پیش رفت و در آسیای جنوب شرقی، جایی که پیشتر قلمروی زبانهای آستروآسیایی بود، جایگیر شد و ملتهای تایلند و لائوس را پدیدآورد.