سیاره درونی و سیاره بیرونی
From Wikipedia, the free encyclopedia
سیارهٔ درونی و سیارهٔ بیرونی (به انگلیسی: Inferior and superior planets) نام یکی از قدیمیترین گروهبندیهای سیارهای سامانه خورشیدی است که در آن یک سیاره با توجه به سیارهٔ دیگری دارای مرتبهای بیرونیتر (دورتر از مرز)، یا داخلیتر (پایینتر) گرفته میشده؛ اگر مدار آن سیاره در داخل مدار سیاره در اطراف خورشید قرار داشته باشد. در چنین موقعیتی گفته میشود که، سیارهٔ بعدی نسبت به قبلی برتر است. با مرجع قرار دادن کره زمین؛ که این اصطلاح در اصل برای آن (از دیدگاه زمینمرکزی) استفاده شده، سیارههای پایین رتبهٔ این منظومه: عطارد و زهره هستند، در حالی که سیارههای برتر آن را مریخ، مشتری، زحل، اورانوس و نپتون تشکیل میدهند. سیارههای کوتوله مانند سرس یا پلوتو و بیشتر سیارکها «برتر» هستند و این به این معنی که همهٔ آنها در مداری خارج از مدار زمین قرار دارند.
امروز در سیارهشناسی استفاده از این اصطلاح بهطور کلی اشاره به مفهوم کلی آن در جمله دارد؛ به عنوان مثال، زمین یک سیارهٔ درونی نسبت به مریخ است؛ زمین درون مدار مریخ به دور خورشید قرار دارد، یا: سیارههای بیرونی سیارههایی هستند که در بیرون از کمربند استروییدی قرار گرفتهاند.