سیاست تطبیقی
From Wikipedia, the free encyclopedia
سیاست تطبیقی یا سیاست همسنجشی رشته و روشی است که در علم سیاست مورد استفاده قرار میگیرد. مشخصه آن داشتن رویکرد تجربی مبتنی بر روشی تطبیقی است. ارند لیجفارت چنین استدلال میکند که در سیاست تطبیقی تمرکز اصلی بر خود سیاست نیست، بلکه بیشتر روشی است که بر چگونگی تجزیه و تحلیل کردن تمرکز دارد و نه بر این که چه چیزی مورد تجزیه و تحلیل قرار میگیرد.[1] به عبارت دیگر، سیاست تطبیقی بر اساس موضوعی که در آن مورد مطالعه قرار میگیرد، تعریف نمیشود بلکه بر اساس روشی که پدیدههای سیاسی را مطالعه میکند، مشخص میشود. پیتر میر و ریچارد رز تعریف نسبتاً متفاوتی را ارائه میکنند چنین استدلال میکنند که سیاست تطبیقی بر اساس ترکیبی از تمرکز اساسی بر مطالعه نظام سیاسی کشورها و روش تعیین و توضیح شباهتها و تفاوتها در استفاده این کشورها از مفاهیم مشترک تعریف میشود.[2][3] رز اظهار میدارد که در تعریف او تمرکز صراحتاً یا ضمناً بر بیش از یک کشور است بنابراین این رویکرد مشابه از علم سیاست را میتوان در مقایسههایی که در داخل کشورها صورت میگیرد نیز استفاده کرد. از نظرروششناسی، مقایسه با استفاده از مفاهیمی که در بیش از یک کشور قابل اجرا است، انجام میگیرد.[3]
سیاست تطبیقی هنگامی که در زمینهٔ مطالعهٔ خاصی مورد استفاده قرار میگیرد، ممکن است با نامهای دیگر مانند دولت تطبیقی (مطالعه مقایسهای از اشکال دولت) یا سیاست خارجی تطبیقی (مقایسه سیاست خارجی کشورهای مختلف به منظور ایجاد ارتباطهای تجربی کلی بین ویژگیهای دولت و ویژگیهای متعدد سیاست خارجیاش)
گاهی به ویژه در ایالات متحده، اصطلاح سیاست تطبیقی برای اشاره به سیاست کشورهای خارجی به کار میرود. اگرچه این استفاده از این اصطلاح اغلب نادرست به نظر میرسد.[4][5]
علم سیاست تطبیقی به عنوان یک اصطلاح عمومی برای یک رشته مورد مطالعه، در تضاد با روش مطالعه، میتواند به عنوان کار اضافی دیده میشود. امر سیاسی تنها زمانی سیاسی است که مقایسه آشکار یا ضمنی انجام گیرد. مطالعه یک واحد سیاسی، اعم از جامعه، خرده فرهنگ یا دوره، نشان میدهد که یک امر سیاسی را به عنوان یک واقعیت بیخردانه ساده و بدون مقایسه با دیگر جوامع، خرده فرهنگها، یا دورهها نشان میدهد.