لکه خورشیدی
From Wikipedia, the free encyclopedia
لکهٔ خورشیدی رویدادی موقت بر روی سطح خورشید (نورسپهر/فوتوسفر) است که بهصورت لکههایی تاریکتر از نواحی اطراف آنها بهوسیلهٔ فعالیتهای شدید شار مغناطیسی که مانع از انتقال گرما میشود به وجود میآید. این لکهها به علت کاهش درجهٔ حرارت سطح خورشید در آن ناحیهها به وجود میآیند. لکههای خورشیدی دارای قطرهایی به ابعاد ۱۶ کیلومتر (۱۰ مایل) تا ۱۶۰٬۰۰۰ کیلومتر (۱۰۰٬۰۰۰ مایل) هستند و بزرگترین آنها بدون تلسکوپ هم قابل مشاهده است.[1] اگرچه این ناحیهها هنوز درجهٔ حرارتی در حدود ۳٬۰۰۰–۴٬۵۰۰ کلوین دارند، تفاوت دمای این ناحیهها با مواد پیرامون؛ حدود ۵٬۸۰۰ کلوین، به آنها اجازه میدهد تا به وضوح به عنوان لکههای سیاه دیده شوند، همچون بدنهای که از شدت گرما سیاه شده باشد (تقریباً نزدیک نورسپهر) این تابعی از T (دما) به توان چهارم است. اگر یک لکه خورشیدی از نورسپهر/فوتوسفر جدا شود میتواند قوس الکتریکی درخشانی را به وجود بیاورد.
لکهٔ خورشیدی، در حین ظاهر شدن از فعالیتهای شدید مغناطیسی، میزبان آثار دیگری مانند تاجهای خورشیدی و رخدادهای قطع ارتباط نیز هستند. بیشتر شرارههای خورشیدی و پسزنی تودهٔ تاج سرچشمه در فعالیتهای مغناطیسی پیرامون منطقهٔ گروههای لکه قابل رؤیت خورشید دارند. پدیدههای مشابهی که بهطور غیرمستقیم در ستارهها نیز رصد شدهاند عموماً لکههای ستارهای نامیده میشوند و در دو نوع روشن و تاریک اندازهگیری شدهاند. این لکه دائمی نیست