منوچهری دامغانی
شاعر ایرانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
اَبوالنَّجم احمد بن قوس بن احمد منوچهری دامغانی (درگذشته به سال ۴۳۲ هجری) معروف به منوچهری از شعرای طراز اول قرن پنجم هجری و اهل دامغان بود.[1] در کتب تذکره او را شصت گله و شصت کُله[2] لقب دادهاند. گویا علت اشتهار منوچهری با این لقب در نزد تذکرهنویسان، اشتباه این شاعر با «الدین احمد بن منوچهر شصت کُله»[3] که از شعرای قرن ششم بود. تخلص خود را از نام نخستین ممدوح خود منوچهر زیاری پنجمین حکمران زیاری گرفتهاست. بازتاب عناصر طبیعی نظیر رنگ، صوت و عناصر بویایی در آثار منوچهری چشمگیر است. هرچند منوچهری اولین سرایندهٔ ایرانی نیست که از سرایندگان عرب متأثر شدهاست، با وجود این، شاید در میان سرایندگان فارسیزبانِ پیش از خود یا معاصرانش هیچکس به اندازهٔ او از ادبیات عرب تأثیر نپذیرفته باشد.[4]
هیچ نسخهٔ قدیمی از منوچهری در دست نیست و غالب نسخ موجود آن از عهد قاجاریه و قدیمیترین آن از دوره صفویه برجا ماندهاست.