نظریه محاسباتی ذهن
From Wikipedia, the free encyclopedia
نظریه محاسباتی ذهن، در فلسفه، دیدگاهی میباشد که در آن ذهن انسان به عنوان یک سیستم پردازش اطلاعات تصور میشود و تفکر یک شکل از محاسبه تلقی میشود. این نظریه در شکل مدرن خود، در سال ۱۹۶۱ توسط هیلاری پاتنم ارائه شد و در دههٔ ۶۰ - ۷۰ توسط جری فودور گسترش یافت.[1] این دیدگاه در روانشناسی دیدگاه رایجی است و نظریه پردازان روانشناسی تکاملی آن را به عنوان یک اصل میپذیرند.
این مقاله نیازمند ویکیسازی است. لطفاً با توجه به راهنمای ویرایش و شیوهنامه، محتوای آن را بهبود بخشید. |
در این نظریه، ذهن به عنوان یک محاسبهگر یا دستکاری کنندهٔ نماد عمل میکند. ذهن ورودی را از دنیای طبیعی گرفته، محاسبه و پردازش میکند و خروجیهای جدیدی را به شکلهای انتزاعی یا واقعی درست میکند. یک محاسبه، یک فرایند گرفتن ورودی و دنبال کردن مرحله به مرحلهٔ الگوریتم برای بدست آوردن یک خروجی مشخص است. نظریه محاسباتی ذهن ادعا میکند که جنبههای معینی از ذهن وجود دارد که فرایندهای مرحله به مرحلهای را برای پردازش واقعیتهای دنیای واقعی دنبال کند؛ با این حال این نظریه ادعا نمیکند که محاسبه برای تفکر کردن کافی است.
نظریه محاسباتی ذهن برای ورودی یک محاسبه به واقعیتهای خارجی نیاز دارد که به شکل نمادهایی از اشیاء مختلف است. یک کامپیوتر (محاسبهگر) نمیتواند یک شئ واقعی را محاسبه کند بلکه باید آن را به شئای در شکلی جدید ترجمه شده را محاسبه کند. نظریه محاسباتی ذهن و نظریه ارائهٔ ذهن هر دو به این که حالات ذهنی به صورت واقعیتهای خارجی ارائه شوند نیاز دارند و از این نظر به هم مرتبطاند. یکی از تفاوتهای موجود در نظریه این است که نظریه ارائهٔ ذهن، ادعا میکند که همه حالات ذهنی واقعیات خارجی اند؛ در حالی که نظریه محاسباتی میگوید که حالات ذهنی قطعی مثل درد یا افسردگی ممکن است که واقعیت خارجی نباشند و لذا برای اعمال محاسباتی مناسب نباشند. این حالات ذهنی غیرقابل ارائه (در خارج) به عنوان کوالیا (کیفیات ذهنی) شناخته میشوند نظریه محاسباتی ذهن به علاوه با «زبان تفکر» هم مرتبظاند. نظریهٔ «زبان تفکر» به ذهن اجازه میدهد که واقعیات خارجی پیچیده تری را به کمک معنا پردازش کند.