نیمه
From Wikipedia, the free encyclopedia
نِیمه (نِیمه) خوانی گونهای از آوازخوانیِ کار است که معمولاً در میان جاشوان و باربران تخلیهٔ لنجها و قایقها رواج دارد. این کارگران از نِیمهخوانی برای کاستن از خستهکننده بودنِ کارهای یکنواختی که بهطور جمعی انجام میدهند استفاده میکنند. نیمهها تنها سرگرمکننده نیست بلکه ماهیگیران و دریانوردان را به هیجان میآورد و نیرو و توان کارشان را افزونتر میکند.[1]
در نِیمهخوانی، یک نفر به نام سرخوان بیتی یا واژههایی را ادا میکند و جمعِ دیگر کارگران با ترجیعبندی که معمولاً معنای خاصی ندارد (مانند هِلِهمالی) پاسخ او را میدهند.
واژهٔ «نیمه» دگرگونشدهٔ «نهمة» عربی در گویش فارسی استان بوشهر است. از انواع نِیمهخوانی میتوان به نِیمهخوانی پاروزنی (نِیمهخوانی مِیداف)، نِیمهخوانی بادبانکشی (نِیمهخوانی شراع)، نِیمهخوانی لنگرکشی یا گرگورکشی، نِیمهخوانی راهیکردنِ لنج به دریا (نیمهخوانی اوشار)، و نِیمهخوانی فلکناز اشاره کرد. نِیمهخوانی فلکناز مرتبط است با داستان فلکناز و خورشیدآفرین که از داستانهای عامیانهٔ عاشقانهٔ فارسی است و در آن شخصیت اصلی داستان، یعنی فلکناز، سفر دریایی هم دارد.
هر نِیمهخوانی، بنا به نوعی از انواعی که ذکر شد، ضربآهنگ ویژه و جدایی دارد که به سبک یا سنگین بودن نوع کار یا مراسم مرتبط است.