گویش بوشهری
From Wikipedia, the free encyclopedia
گویش بوشهری مجموعهای از گویشهای فارسی جنوب ایران هستند[1] که تقریباً در سرتاسر استان بوشهر و بخشهایی از مناطق غربی استان فارس مانند بخشهایی از شهرستان لامرد، کنارتخته، خشت رایج است.
این لهجهها شباهتهای زیادی با گویش بندرعباس، و نیز زبان های لری (بختیاری و بویراحمدی) و لهجه کازرونی دارد. این لهجهها عبارتند از لهجه بوشهری مرکزی (رایج فقط در شهرستان بوشهر)، تراکمهای (لامرد کنونی)، آبدانی (مربوط به منطقهٔ آبدان)، کنگانی، جمی، تنگستانی است. لهجهها در روستاها بیشتر از شهرها متنوع هستند..[2][3]
در گویش بوشهری، استفاده ازعبارت های انگلیسی رایج است علتش هم حضور تقریباً ۱۸۰ ساله انگلیسی ها از ۱۷۶۳م در این منطقه بوده است. برای مثال بوشهریها در توصیف چیزی میگویند "نه خوبه" (not good) یا نِخِشِه (not delicious)؛ یعنی ابتدا از not و سپس صفت استفاده میکنند.[4][منبع بهتری نیاز است]