پادشاهی میانه مصر
From Wikipedia, the free encyclopedia
پادشاهی میانه دورهای از تاریخ مصر باستان است که پس از دوره نخست میانی و پیش از دوره دوم میانی پدیدار شد. این دوران همراه با آرامش نسبی در کشور و گسترش فعالیتهای اقتصادی و تجاری بود.
فرعونهای پادشاهی میانه در میان سالهای ۲۰۵۵ تا ۱۶۵۰ پیش از میلاد مسیح و برای نزدیک به ۴۰۰ سال بر مصر فرمانروایی میکردند. این پادشاهان دو دودمان بزرگ را تشکیل میدادند:
- دودمان یازدهم: منتوحوتپ دوم آغازگر یکپارچگی دوباره مصر پس از آشوب و هرج و مرج دوره نخست میانی بود. او با شکست شاهان دودمان دهمی مستقر در هراکلئوپولیس توانست شهر خود، تبس، را پایتخت مصر کند. او همچنین توانست با فتح بیشتر مناطق مصر تا سال ۳۹ به تخت نشستنش، حاکمیت مرکزی قویای ایجاد کند. از این رو او را بنیانگذار پادشاهی میانه میدانند.[1]
- دودمان دوازدهم: این دودمان با ظهور فرعون نیرومند آمنمحات یکم آغاز شد. او پایتخت نویی به نام آمنمحات ایچتاوی (آمنمحات، فاتح دو سرزمین) در شمال مصر و جنوب ممفیس بنا کرد.[2]
این دوره با آرامش نسبی و فراوانی همراه بود. خدایگانی که در این دوره بیشتر مورد توجه قرار گرفتند منثو - خدای شاهینگونهای که بیشتر در ارمنت، مدامود، و تبس هوادار داشت - و آمون بودند. نخستین سازههای تبس در کرانه غربی شهر به همراه مجموعه آرامگاه منتوحوتپ دوم که در منطقه سنگلاخی دیر البحری واقع بود، قرار داشتند.
پادشاهی میانه شاهد پیریزی نخستین سازهها در کارناک توسط سنوسرت یکم بود. این شاهان پادشاهی نوین مصر بودند که بناهای اصلی کارناک را ساخت و تکمیل کردند.