پکس بریتانیکا
From Wikipedia, the free encyclopedia
مفاهیم تاریخی پکس بریتانیکا یا پکس بریتانیا (به لاتین:Pax Britannica؛ به معنای: «صلح بریتانیا» و الگو گرفته از Pax Romana) اشاره به دوره صلح نسبی بین قدرتهای بزرگ بود که طی آن امپراتوری بریتانیا به قدرت هژمونیک جهانی تبدیل شد و نقش «پلیس جهانی» را پذیرفت.[1][2]
این مقاله میتواند با ترجمهٔ متن از مقالهٔ متناظر در انگلیسی گسترش یابد. برای مشاهدهٔ دستورالعملهای مهم ترجمه روی [گسترش] کلیک کنید.
|
بین سالهای ۱۸۱۵ و ۱۹۱۴ میلادی، دورهای که به عنوان «قرن امپراتوری» بریتانیا شناخته میشود،[3][4] حدود ۲۶٬۰۰۰٬۰۰۰ کیلومتر مربع (۱۰٬۰۰۰٬۰۰۰ مایل مربع) از قلمرو و تقریباً ۴۰۰ میلیون نفر به قلمروی امپراتوری بریتانیا اضافه شدند.[5] پیروزی بر فرانسه ناپلئونی، انگلیسیها را بدون هیچ رقیب جدی بینالمللی، به جز روسیه تزاری در آسیای مرکزی، رها کرد.[6] هنگامی که روسیه تلاش کرد نفوذ خود را در بالکان گسترش دهد، انگلیسیها و فرانسویها آنها را در جنگ کریمه (۱۸۵۳–۱۸۵۶) شکست دادند و بدین وسیله از امپراتوری عثمانی حفاظت کردند.
نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا بیشتر مسیرهای تجاری کلیدی دریایی را کنترل میکرد و از قدرت دریایی بی چون و چرای برخوردار بود. در کنار کنترل رسمی اعمال شده بر مستعمرات خود، موقعیت مسلط بریتانیا در تجارت جهانی به این معنی بود که دسترسی به بسیاری از مناطق مانند آسیا، آمریکای شمالی، اقیانوسیه و آفریقا را بهطور مؤثری توسط بریتانیا کنترل میشد. بریتانیاییها نیز، به شدت و با ایجاد حس ناامیدی دیگر امپراتوریهای استعماری، به ایالات متحده کمک کردند تا دکترین مونرو که سلطه اقتصادی بریتانیا را در قاره آمریکا حفظ میکرد را برقرار کند.[نیازمند منبع] بازرگانان، کشتیرانان و بانکداران بریتانیایی از چنان برتری چشمگیری نسبت به امپراتوریهای دیگر برخوردار بودند که علاوه بر مستعمرات، یک امپراتوری غیررسمی نیز داشتند.[7][8][9]