![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/50/T%2527ang_Yin_002.jpg/640px-T%2527ang_Yin_002.jpg&w=640&q=50)
چهار شغل
From Wikipedia, the free encyclopedia
چهار شغل (به چینی سنتی: 士農工商) به طبقهبندی شغلی که در تاریخ چین از آن استفاده میشد و توسط محققان کنفسیوسگرایی یا حقوقدانان ایجاد شده بود اشاره دارد. این سیستم تا اواخر دودمان ژو (از سال ۱۰۴۶ پیش از میلاد تا ۲۵۶ پیش از میلاد) بخشی اصلی از ساختار اجتماعی را در چین تشکیل میداد. این چهار شغل عبارت بودند از شی (شغل) (دانشمندان، نجیبزاده)، نونگ (کشاورزان، دهقان)، گونگ (شغل) (صنعتگران و برزگران) و شانگ (بازرگانان و کاسبان) بودند. چهار مشاغل همیشه به این ترتیب نیز نبودهاند. این چهار دسته کلاس اقتصادی اجتماعی نبودند. نه ثروت و مقام به این مقوله ارتباط داشت و نه وراثت. این سیستم در تمام گروههای اجتماعی حاضر در جامعه پیشامدرن چین تأثیرگذار نبود و مقولههای گسترده آن بیشتر ایدهآلسازی بود تا واقعیت عملی. تجاریسازی جامعه چین در دودمان سونگ و دودمان مینگ مرزهای این چهار شغل را بیشتر محو کرد. تعریف هویت طبقه شی (شغل) با گذشت زمان تغییر کرد - از جنگجویان، به علمای اشراف و سرانجام به بوروکراتهای علمی.[1][2] همچنین در هم آمیختگی تدریجی کلاسهای نجیب بازرگان و مالکان اربابی وجود آمد که در اواخر سلسله مینگ به اوج خود رسید. به نوعی این نظام اجتماعی در سراسر حوزه فرهنگی چین پذیرفته شد.
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/5/50/T%27ang_Yin_002.jpg/640px-T%27ang_Yin_002.jpg)