یوآخیم گاوک
From Wikipedia, the free encyclopedia
یوآخیم ویلهلم گاوک (به آلمانی: joˈʔaxɪm ˈɡaʊk؛ به انگلیسی: Joachim Wilhelm Gauck؛ زادهٔ ۲۴ ژانویه ۱۹۴۰) یک فعال حقوق مدنی و سیاستمدار آلمانی است که از سال ۲۰۱۲ تا ۲۰۱۷ به عنوان یازدهمین رئیسجمهور آلمان خدمت کرد. او قبلاً یک کشیش لوتری، بوده و به عنوان یکی از فعالان برجسته ضد کمونیست حقوق مدنی در آلمان شرقی شناخته شده است.[2][3][4][5]
یوآخیم گاوک | |
---|---|
یازدهمین رئیسجمهور آلمان | |
دوره مسئولیت ۱۸ مارس ۲۰۱۲ – ۱۸ مارس ۲۰۱۷ | |
صدراعظم | آنگلا مرکل |
پس از | کریستیان وولف |
پیش از | فرانک والتر اشتاینمایر |
کمیسر فدرال برای آرشیو اشتازی | |
دوره مسئولیت ۳ اکتبر ۱۹۹۰ – ۱۰ اکتبر ۲۰۰۰ | |
پس از | تأسیس |
پیش از | ماریان بیرتلر |
عضو بوندستاگ | |
دوره مسئولیت ۳ اکتبر ۱۹۹۰ – ۴ اکتبر ۱۹۹۰ | |
عضو اتاق خلق | |
دوره مسئولیت ۱۸ مارس ۱۹۹۰ – ۳ اکتبر ۱۹۹۰ | |
اطلاعات شخصی | |
زاده | ۲۴ ژانویهٔ ۱۹۴۰ (۸۴ سال) روستوک، آلمان |
حزب سیاسی | کنشگر سیاسی مستقل (۱۹۹۰–کنون) |
دیگر عضویتهای سیاسی | انجمن جدید/حزب ۹۰ (۱۹۸۹–۱۹۹۰) |
همسر(ان) | گرهیلد گاوک (ازدواج. ۱۹۵۹; طلاق ۱۹۹۱) |
شریک زندگی | دانیلا سچادت (۲۰۰۰کنون) |
فرزندان | کریستین (۱۹۶۰) مارتین (۱۹۶۲) جسین (۱۹۶۶) کاترینا (۱۹۷۹) |
محل تحصیل | دانشگاه روستوک[1] |
پیشه | سیاستمدار |
تخصص | کشیش |
امضا |
او یکی از بنیانگذاران یکی از جنبشهای مخالف در آلمان شرقی بود که به سقوط دیکتاتوری مورد حمایت اتحاد جماهیر شوروی، کمک بسیاری کرد.[6]
پس از اتحاد دوباره آلمان، او به عنوان اولین کمیسر فدرال برای آرشیو اشتازی توسط مجلس فدرال انتخاب شد و از سال ۱۹۹۰ تا ۲۰۰۰ در این سمت بود و به عنوان یک شکارچی اشتازی و مدافع خستگی ناپذیر دمکراسی و افشای جنایات پلیس مخفی سابق کمونیستی شناخته شده است.[7][8][9][10]
او نامزد حزب سوسیال دموکرات آلمان و اتحاد ۹۰/سبزها در انتخابات ۲۰۱۰ ریاست جمهوری آلمان بود. او با ۹۹۱ از ۱۲۲۸ رأی در کنوانسیون فدرال در انتخابات ۲۰۱۲ و به عنوان یک نامزد بیطرف با اجماع حزب سوسیال دموکرات آلمان(SPD)٬ حزب دموکرات آزاد آلمان(FDP)، اتحادیه سوسیال مسیحی بایرن (CSU)، اتحادیه دموکرات مسیحی آلمان (CDU)٬ به عنوان رئیسجمهور آلمان انتخاب شد.
او نویسنده کتاب کمونیسم سیاه است و خواستار دفاع از آزادی و حقوق بشر در سراسر جهان است.[11][12]
او توسط آنگلا مرکل، صدراعظم به عنوان "معلم واقعی دموکراسی" و "مدافع خستگی ناپذیر آزادی، دموکراسی، و عدالت توصیف شده است "[13]
وال استریت ژورنال از او به عنوان آخرین رهبران اعتراضی یاد میکند.[14]
او تاکنون افتخارات بسیاری از جمله جایزه هانا آرنت را در سال ۱۹۹۷ دریافت کرده است.