Étymologie
- Dérivé de annulus (« anneau »), avec le suffixe -arius.
Adjectif
Davantage d’informations Cas, Singulier ...
| Cas |
Singulier |
Pluriel |
| Masculin |
Féminin |
Neutre |
Masculin |
Féminin |
Neutre |
| Nominatif |
annularius |
annulariă |
annularium |
annulariī |
annulariae |
annulariă |
| Vocatif |
annularie |
annulariă |
annularium |
annulariī |
annulariae |
annulariă |
| Accusatif |
annularium |
annulariăm |
annularium |
annulariōs |
annulariās |
annulariă |
| Génitif |
annulariī |
annulariae |
annulariī |
annulariōrŭm |
annulariārŭm |
annulariōrŭm |
| Datif |
annulariō |
annulariae |
annulariō |
annulariīs |
annulariīs |
annulariīs |
| Ablatif |
annulariō |
annulariā |
annulariō |
annulariīs |
annulariīs |
annulariīs |
Fermer
annularius \Prononciation ?\
- Annulaire, d’anneau.
Références
- « annularius », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 130)