Étymologie
- Dérivé de nomen, avec le préfixe bi- et le suffixe -is.
Adjectif
Davantage d’informations Cas, Singulier ...
| Cas |
Singulier |
Pluriel |
| Masculin |
Féminin |
Neutre |
Masculin |
Féminin |
Neutre |
| Nominatif |
binominis |
binominis |
binomine |
binomines |
binomines |
binominia |
| Vocatif |
binominis |
binominis |
binomine |
binomines |
binomines |
binominia |
| Accusatif |
binominem |
binominem |
binomine |
binomines |
binomines |
binominia |
| Génitif |
binominis |
binominis |
binominis |
binominium |
binominium |
binominium |
| Datif |
binomini |
binomini |
binomini |
binominibus |
binominibus |
binominibus |
| Ablatif |
binomini |
binomini |
binomini |
binominibus |
binominibus |
binominibus |
Fermer
binōminis \Prononciation ?\
- Binominal, qui a deux noms.
binominis, cui geminum est nomen, ut Numa Pompilius, Tullus Hostilius.
— (Festus)
- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Références
- « binominis », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 (page 219)