Étymologie
- (Latin tardif) Dérivé de rectus, avec le préfixe in-.
Adjectif
Davantage d’informations Cas, Singulier ...
| Cas |
Singulier |
Pluriel |
| Masculin |
Féminin |
Neutre |
Masculin |
Féminin |
Neutre |
| Nominatif |
inrectus |
inrectă |
inrectum |
inrectī |
inrectae |
inrectă |
| Vocatif |
inrecte |
inrectă |
inrectum |
inrectī |
inrectae |
inrectă |
| Accusatif |
inrectum |
inrectăm |
inrectum |
inrectōs |
inrectās |
inrectă |
| Génitif |
inrectī |
inrectae |
inrectī |
inrectōrŭm |
inrectārŭm |
inrectōrŭm |
| Datif |
inrectō |
inrectae |
inrectō |
inrectīs |
inrectīs |
inrectīs |
| Ablatif |
inrectō |
inrectā |
inrectō |
inrectīs |
inrectīs |
inrectīs |
Fermer
indīrectus \Prononciation ?\
- Indirect, pas droit, tordu.
vulpinari dictum ab inrecto, seu intorto vulpium cursu.
- La traduction en français de l’exemple manque. (Ajouter)
Références
- « inrectus », dans Charlton T. Lewis et Charles Short, A Latin Dictionary, Clarendon Press, Oxford, 1879 → consulter cet ouvrage