Anaerobio aerotolerante
From Wikipedia, the free encyclopedia
Os organismos anaerobios aerotolerantes usan a fermentación para producir ATP. Non utilizan o oxíxeno, pero non morren en presenza de oxíxeno, porque poden protexerse das moléculas de oxíxeno reactivas. A diferenza deles, os anaerobios obrigados sofren danos ou a morte en presenza de moléculas de oxíxeno reactivas.
Hai tres clases de organismos anaerobios. Mentres que os organismos aerobios obrigados requiren oxíxeno para crecer e sen el morren, aos anaerobios obrigados o oxíxeno cáusalles danos, e os organismos aerotolerantes non poden utilizar o oxíxeno pero toleran a súa presenza, e, finalmente, os anaerobios facultativos poden utilizar o oxíxeno se este está presente, pero tamén poden crecer anaerobicamente se non hai oxíxeno.
A maioría dos anaerobios aerotolerantes posúen unha superóxido dismutase e unha peroxidase (distinta da catalase) pero non teñen catalase.[1] Máis especificamente poden utilizar un sistema NADH oxidase/NADH peroxidase (NOX/NPR) ou un sistema glutatión peroxidase.[2] Un exemplo de organismo anaerobio aerotolerante é a bacteria Cutibacterium acnes.[3]
Tanto os organismos anaerobios facultativos coma os aerotolerantes poden realizar fermentacións en ausencia de oxíxeno, pero os aerobios facultativos cambian a un metabolismo aerobio cando o oxíxeno está presente (un fenómeno coñecido como efecto Pasteur). O efecto Pasteur utilízase por veces no laboratorio para distinguir entre anaerobios facultativos e aerotolerantes.