DDT
composto químico / From Wikipedia, the free encyclopedia
O DDT (diclorodifeniltricloroetano) é un organoclorado cristalino, incoloro, insípido e case inodoro coñecido polas súas propiedades insecticidas e os impactos medioambientais que produce. O DDT foi formulado de múltiples maneiras: como solucións en xileno ou destilados do petróleo, concentrados emulsificables, pos humidecibles, gránulos, aerosois, bombas de fume e cargas para vaporizadores e locións.[5][6]
DDT | |
---|---|
1,1'-(2,2,2-tricloroetano-1,1-diil)bis(4-clorobenceno) | |
Identificadores | |
Número CAS | 50-29-3 |
PubChem | 3036 |
ChemSpider | 2928 |
UNII | CIW5S16655 |
KEGG | D07367 |
ChEBI | CHEBI:16130 |
ChEMBL | CHEMBL416898 |
Imaxes 3D Jmol | Image 1 |
| |
| |
Propiedades | |
Fórmula molecular | C14H9Cl5 |
Masa molar | 354,49 g mol−1 |
Densidade | 0,99 g/cm3[1] |
Punto de fusión | 108,5 °C; 227,3 °F; 381,6 K |
Punto de ebulición | 260 °C; 500 °F; 533 K |
Solubilidade en auga | 1 μg/L (20 °C)[2] |
Perigosidade | |
Clasificación da UE | T N |
Frases R | R25 , R40 , R48/25 , R50/53 |
Frases S | (S1/2) , S22 , S36/37 , S45, S60, S61 |
Principais perigos | Tóxico, perigoso para o medio ambiente, probable carcinóxeno |
NFPA 704 | |
Punto de inflamabilidade | 72–77 °C; 162–171 °F; 345–350 K |
LD50 | 113–450 mg/kg (rata, oral)[3] 250 mg/kg (coello, oral) 135 mg/kg (rato, oral) 150 mg/kg (coello de indias, oral)[4] |
Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. |
O DDT sintetizouse por primeira vez en 1874, e as súas propiedades insecticidas foron descubertas polo químico suízo Paul Hermann Müller en 1939. Foi utilizado na segunda metade da segunda guerra mundial para controlar a malaria e o tifo entre soldados e poboación civil. Despois da guerra, o DDT foi tamén utilizado na agricultura como insecticida e a súa produción e uso incrementouse.[7] Müller foi galardoado co Premio Nobel de Medicina de 1948 "polo seu descubrimento da alta eficiencia do DDT como veleno de contacto contra varios artrópodos".[8]
En 1962, Rachel Carson publicou o libro Silent Spring (Primavera silenciosa), que tivo gran repercusión. Nel catalogaba os impactos ambientas da estendida aplicación do DDT nos Estados Unidos e cuestionaba a lóxica da liberación de grandes cantidades de compostos químicos de efectos potencialmente perigosos sobre o medio ambiente sen comprendermos os seus efectos ambientais e sobre a saúde humana. O libro afirmaba que o DDT e outros pesticidas se sabía que provocaban cancro e que o seu uso agrícola era unha ameaza para a vida silvestre, especialmente para as aves. A súa publicación foi un evento case fundacional do movemento ambientalista e tivo como resultado un gran clamor de protesta público que finalmente levou, en 1972, á prohibición do DDT para o seu uso agrícola nos Estados Unidos.[9] Formalizouse a prohibición en todo o mundo do seu uso agrícola baixo Convención de Estocolmo sobre Contaminantes Orgánicos Persistentes, mais continúa o seu uso limitado pero aínda controvertido no control de vectores de doenzas,[10][11] debido á súa efectividade na redución das infeccións de malaria, que se equilibran cos perigos medioambientais e sanitarios.
Xunto coa aprobación da Lei de especies en perigo, a prohibición do DDT nos Estados Unidos é citado polos científicos como o principal factor de recuperación das poboacións da aguia de cabeza branca (Haliaeetus leucocephala) e o falcón peregrino (Falco peregrinus) que estaban en camiño de extinguirse nos Estados Unidos.[12][13]