Edipo rei (Sófocles)
traxedia de Sófocles / From Wikipedia, the free encyclopedia
Edipo rei (en grego Oι̉δίπoυς τύραννoς, Oidípus Týrannos; en latín Oedipus Rex) é unha traxedia grega de Sófocles, cuxa data de creación é descoñecida. Algúns indicios din que puido ser escrita nos anos posteriores a -430[1] e que foi representada por vez primeira sobre o ano -429[2] .
Orixinalmente, para os gregos da Antigüidade, o título era simplemente Edipo (Οἰδίπους), e así se refire a ela Aristóteles na súa Poética. Crese que foi rebautizada como Edipo rei para distinguila doutra obra de Sófocles, Edipo en Colono. Na antigüidade, o termo «tirano» referíase a un gobernante sen pretensión lexítima ao trono, pero non tiña necesariamente unha connotación negativa[3][4][5].
Das tres obras tebanas de Sófocles que se conservaron, e que tratan a historia de Edipo, Edipo rei foi a segunda en escribirse. Con todo, en termos de cronoloxía interna dos acontecementos descritos nas obras, sería a primeira, seguida por Edipo en Colono e logo Antígona.
Antes do comezo de Edipo rei, Edipo converteuse en rei de Tebas ao mesmo tempo que, sen querer, cumpría unha profecía de que mataría ao seu pai, Laio (o rei precedente), e casaría coa súa nai, Iocasta (a quen Edipo tomou por raíña despois de resolver o enigma da Esfinxe). A obra preséntanos a Edipo no seu momento de maior esplendor, como rei de Tebas e esposo de Iocasta para salvar a cidade da peste que a arrasa, comeza a investigar a morte do rei anterior: Laio. Aos poucos descóbrese a verdade: Edipo é o asasino que busca. Laio era o seu pai. E a súa esposa: Iocasta, é ao mesmo tempo, a súa nai. Iocasta suicídase colgándose e Edipo, arrepiado polo parricidio e o incesto, céegase a si mesmo desesperado; pide ao seu cuñado Creonte que o deixe partir ao desterro e quede coas súas dúas fillas, Antígona e Ismene, xa que os seus dous fillos son homes e saberán como actuar.
Aínda que a tetraloxía da que formaba parte (da que se perderon as demais obras) só logrou o segundo posto no agón dramático, moitos consideran Edipo rei a obra mestra de Sófocles mesmo da traxedia grega. Entre eles, Aristóteles, que a analiza na Poética, mencionándoa varias veces para exemplificar aspectos do xénero[6][7].