From Wikipedia, the free encyclopedia
A glicoxenólise é o proceso metabólico que consiste en degradar o glicóxeno producindo glicosa 1-fosfato e glicosa. As cadeas de glicosa que forman as ramas do glicóxeno son catabolizadas eliminando unha por unha as unidades de glicosa por medio dunha fosforólise realizada polo encima glicóxeno fosforilase.[1]
A reacción global da degradación do glicóxeno a glicosa 1-fosfato é:
Nesta reacción a glicóxeno fosforilase corta o enlace glicosídico da glicosa terminal da cadea dunha das ramas do glicóxeno por medio dunha reacción de substitución dun grupo fosforil polo enlace glicosídico α[1→4]. Os residuos de glicosa son fosforolizados desta maneira ata que o encima chega ás proximidades do punto de ramificación do glicóxeno (detense catro residuos antes dese punto), o cal ten un enlace a α[1→6], que a glicóxeno fosforilase non pode romper.
Neste momento debe actuar outro encima, o encima desramificador do glicóxeno, que nos eucariotas ten unha actividade de transferase e outra de glicosidase. O encima primeiro transfire tres dos residuos de glicosa que hai antes do punto de ramificación ao extremo doutra ramificación do glicóxeno. Isto deixa exposto o punto de ramificación α[1→6], o cal é hidrolizado polo encima actuando como α[1→6] glicosidase, que elimina o residuo final de glicosa en forma de glicosa libre e elimina así o punto de ramificación. Agora a glicóxeno fosforilase xa pode volver actuar. Esta fase final da eliminación da ramificación é o único caso en que se libera glicosa na glicoxenólise, porque o resto das glicosas liberadas o fan en forma de glicosa 1-fosfato.
A glicosa libre será fosforilada a glicosa 1-fosfato pola hexoquinase. A glicosa 1-fosfato é convertida a glicosa 6-fosfato polo encima fosfoglicomutase.
A glicoxenólise ten lugar nas células do músculo e fígado en resposta a sinais hormonais e neurais. En particular, a glicoxenólise xoga un importante papel na regulación dos niveis de glicosa no sangue e na resposta de loita ou fuxida.
Nos miocitos (células musculares), a degradación do glicóxeno serve para proporcionar unha fonte inmediata de glicosa 6-fosfato para a glicólise, que servirá como fonte de enerxía para a contracción muscular.
Nos hepatocitos (células do fígado), o principal propósito da degradación do glicóxeno é a liberación de glicosa á circulación sanguínea para que sexa captada polas células. O grupo fosfato da glicosa 6-fosfato é eliminado polo encima glicosa 6-fosfatase, que non está presente nos miocitos, pero si nos hepatocitos, e a glicosa libre sae da célula polos canais de difusión facilitada GLUT2 da membrana celular. O grupo fosfato que levaba unido, ao ter carga negativa, impedíalle saír da célula, pero sen el, a glicosa pode atravesar a membrana.
A glicoxenólise está regulada hormonalmente en resposta aos niveis de azucre no sangue polas hormonas glicagón e insulina, e estimulada pola adrenalina (epinefrina) durante a resposta de loita ou fuxida. Nos miocitos, a degradación do glicóxeno pode tamén ser estimulada por sinais nerviosos.[2]
A administración parenteral (intravenosa) de glicagón é unha intervención médica común en casos de emerxencias diabéticas cando non se pode dar azucre por vía oral. Tamén pode administrarse por vía intramuscular.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.