Himalaia
sistema montañoso de Asia / From Wikipedia, the free encyclopedia
O Himalaia[1](do sánscrito हिमालय, himālaia [pr. jimaalaia], onde hima, ‘neve’, e ālaya, ‘morada’, ‘lugar’)[2] (ou Himalaias) é unha cordilleira asiática que separa o subcontinente indio do vasto planalto tibetano (agora parte da China) no norte. A cordilleira himalaia conta con dez das catorce cimas de máis de 8000 metros de altura, incluíndo o Everest, cos seus 8848 msnm, a montaña máis alta do planeta. Máis de 100 montañas que superan os 7.200 m de altitude atópanse na cordilleira do Himalaia. O pico máis alto fóra de Asia (o Aconcagua, nos Andes) ten 6.961 m de altura.
Himalaia | |
---|---|
Unha sección da cordilleira do Himalaia que mostra o monte Everest e os picos circundantes vistos desde a Estación Espacial Internacional mirando cara ao sur-sueste sobre a meseta tibetana. Pódense ver catro dos catorce oitomil do mundo, montañas de máis de 8.000 metros, Makalu (8.462 m), Everest (8.849 m), Kanchenjunga (8.586 m) e Lhotse (8.516 m). | |
Localización | |
Continente/s | Asia |
País/es | Nepal Bután China India |
Rexión | Asia Meridional |
Coordenadas | 27°59′17.0″N 86°55′31.0″L |
Datos | |
Principais cumes | Monte Everest |
Cota | 8846 m msnm |
Lonxitude | 2600 km |
Ancho | 350 km |
Orientación | leste/oeste |
Tipo | Oroxenia |
Ríos | Río Indo Río Ganxes Río Brahmaputra Río Yangtzé |
O Himalaia linda ou atravesa cinco países: Bután, India, Nepal, China e Paquistán. A soberanía da zona de distribución na rexión de Caxemira está disputada entre a India, Paquistán e a China.[3] A cordilleira do Himalaia limita ao noroeste coas cordilleiras Karakorum e Hindu Kush, ao norte coa meseta tibetana e ao sur coa chaira indoganxética. Algúns dos principais ríos do mundo, o Indo, o Ganxes e o Tsangpo–Brahmaputra, teñen as súas fontes nas proximidades do Himalaia, e a súa conca de drenaxe combinada alberga a uns 600 millóns de persoas; 53 millóns de persoas viven no Himalaia.[4] O Himalaia moldeou profundamente as culturas do sur da Asia e do Tíbet. Moitos picos do Himalaia son sagrados no hinduísmo e no budismo; os cumios de varias montañas—Kanchenjunga, Gangkhar Puensum, Machapuchare, Nanda Devi e Kailash na cordilleira Transhimalaia tibetana— están prohibidos aos escaladores.
Levantada pola subdución da placa tectónica india baixo a placa eurasiática, a cordilleira do Himalaia esténdese de oeste-noroeste o leste-sueste nun arco de 2 400 km (1 500 mi) de lonxitude.[5] A súa punta máis occidental, Nanga Parbat, atópase xusto ao sur da curva máis ao norte do río Indo. A súa punta máis oriental, Namcha Barwa, atópase inmediatamente ao oeste da gran curva do río Yarlung Tsangpo. O rango varía en ancho de 350 km (220 mi) no oeste a 150 km (93 mi) no leste.[6]