From Wikipedia, the free encyclopedia
A improvisación consiste en concibir e executar calquera acción de forma simultánea e á súa vez, de manter unha conversación sen unhas directrices previas, como un guión, aínda que poida estar carente dunha intención artística.[2]
De forma semántica, improvisar significa realizar algo sen telo preparado con anterioridade.[3] Con todo, pode ocorrer que sexa necesaria unha preparación previa para poder improvisar, aínda que outros autores renegan desta idea. Así, un músico pode necesitar ter un certo dominio técnico e musical para improvisar unha obra musical nun piano; pero non deixa de ser certo que unha persoa que non toque xamais ese instrumento pode premer as teclas como lle pareza e producir así unha composición artística.[4][5]
Son os valores estéticos ou comunicativos de cada individuo o que determinará a calidade artística do resultado. Seguindo co exemplo, non é equiparable a improvisación dunha persoa que non está iniciada na música, cuxo obxectivo pode ser a mera experimentación, coa improvisación dun músico profesional, que busca un valor engadido co que agradar á súa audiencia.[6]
Como disciplina/técnica teatral, a improvisación proporciona a oportunidade de actuar constantemente realizando exercicios cos recursos dispoñibles e a imaxinación. Mediante este procedemento fortalécese o traballo en equipo.
A intuición do actor permítelle actuar nas situacións inesperadas e solucionar os imprevistos na escena. Saber improvisar é un valioso recurso durante a montaxe dunha obra para resolver os problemas que xorden, tanto nos ensaios como na presentación.
Cando se realizan improvisacións os actores deben ter en conta as posicións individuais e saber compartir a escena cos seus compañeiros de actuación, ademais, desprazarse con sumo coidado cara a determinada zona do escenario.
Para lograr unha boa técnica de improvisación requírese:
Xorde como unha forma de expresarse máis libremente co corpo e como forma de investigación, saíndo das estruturas que ten unha coreografía e dos patróns cotiáns de movemento buscando movementos corporais máis propios do bailarín e a exploración e utilización do espazo con maiores posibilidades.
Tómase o movemento como elemento principal de creación e baséase na escoita e a posibilidade de experimentar e crear cos movementos e os estímulos dos que se dispoñen e elíxense para cada improvisación.
Bailaríns e coreógrafos que foron pioneiros en improvisación en danza: Isadora Duncan, Martha Graham, Merce Cunningham ou Steve Paxton.
Formas improvisadas de poesía existen desde a antigüidade en todas as culturas e transmitíronse ás veces até hoxe, como o bertsolari vasco. En Gascuña desenvolveuse con poetas como Bernard Manciet, Michel Ducom, Méryl Marchetti, e músicos de jazz (Michel Portal, Bernard Lubat, Louis Sclavis) formas de improvisación poética oral máis modernas, ancoradas na poesía contemporánea e inspiradas do free jazz.
En música, improvisar, é cando xa non se pode aceptar as condicións de crear unha melodía cun carácter propio tomando como referencia unha idea ou modelo que o músico escoitou ou imaxinado previamente. A improvisación adóitase facer sobre unha progresión de acordes utilizando os modos gregos e algunha escala en particular, por exemplo as escalas pentatónicas. A escala pentatónica consiste en comezar cunha escala maior e eliminar a cuarta e a sétima. Por exemplo, na escala de do maior (que contén do, re, mi, fa, sol, la, si), omítense o cuarto e o sétimo grao (fa e si). Obtense entón a escala pentatónica maior do, re, mi, sol, la. En canto á pentatónica menor, a outra maneira é comezando cunha escala menor e eliminar a segunda e a sexta menor. Por exemplo a escala de la menor (que contén la, si, do, re, mi, fa, sol), omítense os graos segundo e sexto menor (si e fa). Obtense así a escala pentatónica menor la, do, re, mi, sol, la.
Cando un músico é experimentado pódense facer variacións fóra do ton ou por exemplo intercambios modais para facer máis amena a escoita, tanto para o músico como para o oínte. Tamén é moi importante unha articulación correcta dentro do estilo no que se está improvisando para transmitir o mellor ao público.
Outro estilo de improvisación recoñecido a nivel musical, é o que se denomina Freestyle rap, o cal se basea na improvisación de rimas sobre unha base, normalmente de rap ou de trap. Este estilo de improvisación é coñecido tanto nos países angloparlantes, como nos hispanoparlantes, tendo neste último a representantes do calibre de Aczino e Cuty, os cales compiten a nivel hispanoparlante polo posto do mellor nesta disciplina. Remarcar un estilo propio para esta disciplina é algo difícil, xa que non ten un estilo demasiado marcado, excepto o feito de que se divida as participacións en patróns de 4/4, o resto de conceptos déixase a liberdade do participante, por exemplo a rima, a cal pode ser un simple pareado (AABB) até métricas bastante complexas, con uso de recursos poéticos moi elaborados, como o exemplo do uso de multisilábicas por parte de rapeiros como Zasko, Compare, ou Bnet, que basean o seu estilo de rap nas estruturas e métricas. Outros recursos son a comparación e a metáfora, as cales son moi utilizadas por rapeiros españois en xeral, que centran o seu estilo no enxeño das rimas
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.