Osmorregulación
From Wikipedia, the free encyclopedia
A osmorregulación é a regulación da cantidade de auga e sales no corpo dos seres vivos de modo que se manteña un equilibrio interno destes compoñentes nas células e líquidos fisiolóxicos, independentemente das concentracións que haxa no medio exterior. Un animal hiperosmótico ten unha concentración de sales no seu corpo maior que o medio externo, como ocorre nos peixes de auga doce, polo que tenden a absorber auga e os seus riles eliminarán unha urina moi diluída para desfacerse dese exceso de auga, e as branquias eliminarán sales cara a fóra. Un animal hipoosmótico ten unha concentración de sales no seu corpo menor que a do medio externo, como ocore en moitos peixes mariños, polo que tenden a perder auga, polo que os seus riles eliminan pouca auga, e as branquias absorben sales. Un animal isoosmótico ten a mesma concentración dentro do corpo que no medio externo, polo que non necesita facer unha osmorregulación, como ocorre en mixíns, celacantos e elasmobranquios (nestes dous últimos casos mantéñenese isoosmóticos acumulando urea no sangue).[1] Os isoosmóticos son osmoconformadores, mentres que os demais son osmorreguladores.
O principal órgano osmorregulador nos vertebrados é o ril, pero tamén poden existir glándulas salinas especiais e as glándulas sudoríparas dos mamíferos tamén eliminan sales. Os invertebrados teñen tamén diversas glándulas e órganos especializados na excreción e osmorregulación.