![cover image](https://wikiwandv2-19431.kxcdn.com/_next/image?url=https://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fa/GREAT_BRITAIN_WILLIAM_IV-ONE_SHILLING_1834_a_-_Flickr_-_woody1778a.jpg/640px-GREAT_BRITAIN_WILLIAM_IV-ONE_SHILLING_1834_a_-_Flickr_-_woody1778a.jpg&w=640&q=50)
Xilin británico
antiga moeda británica de 1⁄20 libra / From Wikipedia, the free encyclopedia
O xilin británico[1] foi unha unidade monetaria divisionaria da libra esterlina antes da súa decimalización, baseada no sistema carolinxio e equivalente á vixésima parte dunha libra ou, o que é o mesmo, a 12 peniques ou á quinta parte dunha coroa.[2][3]
![Thumb image](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/f/fa/GREAT_BRITAIN_WILLIAM_IV-ONE_SHILLING_1834_a_-_Flickr_-_woody1778a.jpg/640px-GREAT_BRITAIN_WILLIAM_IV-ONE_SHILLING_1834_a_-_Flickr_-_woody1778a.jpg)
O xilin británico ten a súa orixe no xilin inglés, cuñado por vez primeira por Henrique VII (1485-1509), co nome de testoon, e pasou a denominarse xilin (en inglés: shilling, do inglés antigo scilling)[4][5] a partir de mediados do século XVI.[6]
Logo da decimalización do sistema o 15 de febreiro de 1971, a moeda dun xilin deixou de cuñarse e foi substituída por outra do mesmo valor e de características métricas similares, mais coa denominación de cinco peniques novos, aínda que continuou en circulación, con ese valor, ata 1990, data en que deixou de ter curso legal.
Desde a súa creación, cara a 1503, ata 1946, os xilins foron cuñados en prata con diferentes graos de pureza, e a partir de entón en cuproníquel.