Explorer 51

Explorer 51, tamén denominado AE-C (Atmospheric Explorer C), foi un satélite científico da NASA pertencente á seria Atmosphere Explorer lanzado o 16 de decembro de 1973 desde o Centro Espacial de Cabo Cañaveral a bordo dun foguete Delta 1900.^[2][4]

Explorer 51 / AE-C
Explorer 51 / AE-C
Tipo	Científico
Organización	NASA
Data de lanzamento	16 de decembro de 1973[1][2][3]
Foguete portador	Delta 1900[2][4][5][6]
Sitio de lanzamento	Centro Espacial de Cabo Cañaveral[2][4]
Obxectivo da misión	Estudo da atmosfera superior[2][4]
Decaemento	12 de decembro de 1978[1][2][4]
NSSDC ID	1973-101A
Masa	658 kg[2][4]
Dimensións	Poliedro cun diámetro duns 1,4 metros.[2][4]
v c e

Características

A misión de Explorer 51 foi estudar a termosfera, a transferencia de enerxía na mesma e os procesos que determinan o seu estado. Tamén estudou os procesos fotoquímicos asociados á absorción da radiación solar ultravioleta facendo medicións coordinadas dos reactivos e a enerxía solar incidente.^[2][4]

O satélite tiña forma poliédrica cun diámetro duns 1,4 metros.^[2][4] Foi inxectado nunha órbita inicial de 4263 km de apoxeo, 150 km de perixeo e 68,1 graos de inclinación orbital^[3] que foi cambiada varias veces durante o primeiro ano de misión mediante o sistema de propulsión de a bordo para baixar o perixeo ata os 129 km. Máis tarde o perixeo foi aumentado de novo ata os 390 km e a órbita foi circularizada. A órbita volvía a elevarse cada vez que o arrastre atmosférico facía que o satélite baixara ata os 250 km de altura.^[2][4]

Explorer 51 estabilizábase mediante xiro, co eixo de xiro perpendicular ó plano orbital. A alimentación eléctrica era proporcionada por células solares e os datos obtidos podían enviarse ou en tempo real ou ser gardados na grabadora de a bordo para ser transmitidos máis tarde.^[2][4]

Explorer 51 reentrou na atmosfera o 12 de decembro de 1978.^[2][4]

Instrumentos

O satélite levaba instrumentos para medi-la radiación solar ultravioleta, a temperatura, composición e densidade dos ións positivos, das partículas neutras e dos electróns, para medir as emisións do resplandor atmosférico, os espectros de enerxía dos fotoelectróns e dos fluxos de protóns e electróns con enerxías de ata 25 keV.

Resultados

Os datos de Explorer 51 serviron, entre outras cousas, para obter a distribución angular de carga arredor do satélite e poder comparala cos datos de Explorer 31^[7] e modelar as emisións do ión hidroxilo na atmosfera terrestre^[8].