Alexandre VII, papa

Alexandre VII, nado en Siena (Gran Ducado de Toscana) o 13 de febreiro de 1599 e finado en Roma o 22 de maio de 1667, foi o 237º papa da Igrexa católica e bispo de Roma dende 1655 até a súa morte.

Alexandre VII, papa

Biografía
Nacemento	(it) Fabio Chigi 13 de febreiro de 1599 Siena, Italia
Morte	22 de maio de 1667 (68 anos) Roma, Italia
Lugar de sepultura	Basílica de San Pedro
237º Papa
7 de abril de 1655 – 22 de maio de 1667 ← Inocencio X – Clemente IX →
Arcebispo católico
13 de maio de 1653 –
Cardeal
19 de febreiro de 1652 –
Apostolic nuncio to Germany (en)
13 de xuño de 1639 – outubro de 1651
Bispo diocesano
8 de xaneiro de 1635 – febreiro de 1652 ← Girolamo de Franchis (en) – Calanio della Ciaja (en)  → Diocese: Roman Catholic Diocese of Nardò-Gallipoli (en)
Cardeal Secretário de Estado (pt)
Inquisidor
Datos persoais
Relixión	Igrexa católica
Educación	Universidade de Siena
Actividade
Lugar de traballo	Colonia Roma Estados Pontificios
Ocupación	bispo católico (1635–), sacerdote católico (1634–)
Período de actividade	1620 - 1667
Consagración	Miguel Juan Balaguer
Participou en
19 de xaneiro de 1655	Conclave de 1655 (pt)
Familia
Familia	Família Chigi (pt)
Cónxuxe	sen valor
Pais	Flavio Chigi, Gonfaloniere   e Laura Marsili
Irmáns	Mario Chigi
Sinatura
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Enciclopedia de Otto

Traxectoria

Primeiros anos, sacerdocio e episcopado

Naceu en Siena como Fabio Chigi. Foi ordenado sacerdote en decembro de 1634, e ao ano seguinte foi nomeado bispo de Nardò. Recibiu a consagración episcopal o 1 de xullo de 1635, de mans do bispo de Malta Miguel Juan Balaguer Camarasa. No consistorio do 19 de febreiro de 1652, o papa Inocencio X creouno cardeal.

Papado

Inicialmente contrario ao nepotismo, durante o seu primeiro ano do seu papado prohibiu aos seus parentes mesmo visitar Roma. Non obstante, durante o consistorio do 2 de abril de 1656, anunciou que o seu irmán e os seus sobriños acudirían a asistirlle quedando a partir de entón en mans dos seus parentes a administración eclesiástica. Esta medida, que supuxo un novo florecemento do nepotismo, complementouna proporcionando aos membros da súa familia que residía na súa cidade natal os postos civís e eclesiásticos mellor pagados así como magníficos pazos e facendas.

Favoreceu os españois nas súas reclamacións sobre Portugal, que restablecera a súa independencia en 1640.

Mantivo a condena contra o xansenismo ao defender este a maldade da natureza humana. Favoreceu aos xesuítas, conseguindo a súa readmisión en Venecia.

Foi inimigo do sucesor do Cardeal Richelieu o tamén poderoso no Reino de Francia, cardeal Mazarino. Este realizou unha política a prol do seu Estado en contra dos intereses da Igrexa católica en Europa.

Fomentou así mesmo a arquitectura e o embelecemento xeral de Roma, onde se derrubaron casas para realizar un novo trazado das rúas romanas, converténdose ademais nun gran mecenas, especialmente de Bernini, a quen encargou a construción da bela columnata da praza da Basílica de San Pedro e confiou obras como a ornamentación da igrexa de Santa María del Popolo.

Canonizou a Francisco de Sales, Ramón Nonato e Tomé de Villanueva.