Aurora 1

Aurora 1 foi un satélite artificial construído pola Universidade Rice para a Forza Aérea dos Estados Unidos no marco do programa STP (Space Test Program). Foi lanzado o 29 de xuño de 1967 mediante un foguete Thor Burner 2 desde a base Vandenberg da Forza Aérea.^[2][5]

Aurora 1
Tipo	Observación terrestre.
Organización	Universidade Rice
Satélite de	Terra
Data de lanzamento	29 de xuño de 1967[1][2][3][4]
Foguete portador	Thor Burner 2[2][5]
Sitio de lanzamento	Base Vandenberg da Forza Aérea[2]
Obxectivo da misión	Estudo das auroras polares, o bombardeo corpuscular da atmosfera e os cintos de radiación.[2][5][6]
NSSDC ID	1967-065B
Masa	21 kg[2][5][7]
Dimensións	25,4 cm x 35,5 cm x 61 cm[6]
Potencia	4 vatios[6]
Baterías	Níquel-cadmio[6]
Datos orbitais
Semieixo maior	10.250,3 km[1]
Inclinación	90,2 graos[1]
Apoapse	3948,7 km[1]
Periapse	3810,0 km[1]
v c e

Características

A misión de Aurora 1 consistiu no estudo das auroras polares, o bombardeo corpuscular da atmosfera e os cintos de radiación. Para iso adicouse a medir partículas con enerxías de entre 50 e 150.000 eV e luz emitida pola atmosfera a lonxitudes de onda de 3914, 5577, 6300 e entre 1450 e 1750 Ángstroms.^[2][6]

A orientación do satélite corría a cargo dun imán permanente que, por interacción co campo magnético terrestre, mantiña a nave aliñada con este.^[6]

As comunicacións co satélite tiñan lugar a unha frecuencia de 137,140 MHz.^[6]

Instrumentación

Aurora 1 levaba seis fotómetros (dous deles para o ultravioleta cos que medir as emisións luminosas da atmosfera en varias lonxitudes de onda. Seis espectrómetros encargábanse de medir a enerxía de electróns e protóns no intervalo de entre 50 e 150.000 eV. Un espectrómetro adicional medía partículas con enerxías de entre 40 e 100.000 eV. O satélite levaba ademais un magnetómetro para medir a súa posición con respecto ó campo magnético da Terra.^[6]