Calco (moeda)

O calco (do grego: χαλκός -chalkòs, "cobre")^[1] foi unha moeda da Antiga Grecia cuñada en bronce, propia da Ática.^[2][3][4][5]

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Calco.

Calco da cidade-Estado de Colofón, en Xonia, coa cabeza de Apolo no anverso

Historia

Do mesmo xeito ca outras moedas de bronce, a súa circulación comezou a cobrar importancia cara ao remate da época helenística.

No sistema monetario da Antiga Grecia, o calco era a moeda divisionaria máis pequena coñecida. En función dos diferentes padróns monetarios, esta moeda podía equivaler a unha oitava o ben a unha duodécima parte do óbolo, que era unha moeda de prata.^[6] Deste xeito, en Atenas e nos imperios seleúcida e tolemaico, o calco equivalía á oitava parte do óbolo; porén, no Peloponeso, en Beocia, en Tesalia, en Xonia e no mar Exeo o óbolo estaba dividido en 12 calcos.^[7]

O calco no sistema monetario da Antiga Grecia

As equivalencias do calco coas outras moedas daquela época son as seguintes:^[8]

• 1 talento = 60 minas
• 1 mina = 100 dracmas
• 1 estatero = 2 dracmas
• 1 dracma = 6 óbolos
• 1 óbolo = 8 calcos

Divisores e múltiplos

Divisores

Existiu un debate sobre a posible existencia de subdivisións do calco. Botando man da documentación antiga, unha listaxe de pagamentos descuberta en 1905 Preto de Mesene daba a entender que as divisións do calco foron utilizadas a finais do período helenístico, polo menos en Mesene^[9]. No entanto, outras fontes comunmente utilizadas, como o Onomasticon de Xulio Pólux, non mencionaban subdivisión ningunha do calco.^[10]

Hoxe coñécense dous divisores do calco:

• Leptón: 1/7 calco.^[11][12]
• Hemicalco: 1/2 calco.^[13]

Múltiplos

• Dicalco: dous calcos.^[14]
• Tricalco: tres calcos.^[15]
• Tetracalco: catro calcos.^[16]