Lobo prehistórico
From Wikipedia, the free encyclopedia
Remove ads
O lobo prehistórico (Canis dirus) ou lobo terríbel[1] é un mamífero extinto da familia Canidae que habitou a América do Norte no Plistoceno até hai cerca de 10.000 anos atrás. A pesar de estar relacionado co lobo gris (e por consecuencia co can) e de ser o seu contemporáneo, non se considera antepasado de ningunha destas especies.
O lobo prehistórico era semellante ao lobo cincento en tamaño e aspecto xeral, medindo cerca de 1,5 metros de longo con cerca de 50 kg de peso. É probábel que vivise en mandas unidas por lazos familiares e que cazase en grupo. A principal diferenza entre as especies encóntrase na estrutura do esqueleto, máis masivo e pesado no lobo prehistórico. Esta especie tiña patas proporcionalmente máis curtas, cabeza maior e máis pesada, mais menor capacidade cranial. Os dentes do lobo prehistórico eran tamén maiores e máis fortes que os do lobo cincento, capaces de esmagar ósos. Estas características suxiren que non fose un bo corredor e que se alimentase á base de animais lentos e de gran porte, de presas incapacitadas e carcasas, un pouco como as hienas actualmente, mais tamén como outros predadores seus contemporáneos, os felinos de dentes de sabre como o Smilodon, que tamén presentaban adaptacións evolutivas para a caza activa de animais de gran porte.
O lobo prehistórico evolucionou probabelmente na América do Sur e xorde no rexistro fósil da América do Norte hai cerca de 100.000 anos. A especie axiña se tornou nun predador importante, mais entrou en declinio hai 16.000 anos atrás, coincidindo coa chegada dos primeiros humanos ao continente americano a través do Estreito de Bering.
Remove ads
Extinción
As causas para a extinción do lobo prehistórico non son coñecidas con toda a clareza, mais suponse que estean relacionadas con cambios climáticos e a acción humana, co impacto do ser humano na megafauna da América do Norte.[2] Á medida que as súas presas tradicionais, como os megaterios, ían desaparecendo, o lobo prehistórico empurrouse para unha dieta esencialmente necrófaga e extinguiuse hai uns 10.000 anos.[3] En contraste, o lobo cincento que se alimentaba de animais máis pequenos e veloces que sobreviviron á chegada do home, non sufriu ningún impacto e mantense até aos días de hoxe.
Os primeiros fósiles de lobos prehistóricos foron descubertos por Francis Lick nas marxes do río Ohio en 1854, mais o principal lugar con esqueletos desta especie son os pozos de betume de La Brea, na California, onde se descubriron máis de 3.600 exemplares.
A súa extinción coincide co evento de extinción do Cuaternario, que eliminou o 70% dos grandes mamíferos de América. Os lobos prehistóricos tiñan unha evolución separada dos lobos grises, sen posibilidade de cruzamento. Isto impediulles adquirir trazos xenéticos protectores fronte a novas enfermidades traídas por especies de Eurasia.[4] Algúns fósiles presentan sinais de endogamia, o que tamén puido contribuír á súa desaparición: Un estudo de 2023 documentou un alto grao de defectos subcondrais nas superficies articulares de espécimes de lobo prehistórico e Smilodon das fosas de alcatrán de La Brea que se asemellaban á osteocondrose disecante. Como os cans modernos con esta enfermidade son endogámicos, os investigadores suxeriron que este tería sido o caso das especies prehistóricas e que se achegaron á extinción, pero advertiron de que se necesitaban máis investigacións para determinar se este tamén foi o caso de exemplares doutras partes das Américas.[5]
As datacións máis recentes de restos fósiles sitúano entre 8.200 e 11.400 anos antes do presente, con rexistros en lugares como California, Missouri, Arizona, Perú e Arxentina.[6]
Reivindicacións de desextinción
En abril de 2025, anunciouse que Colossal Biosciences utilizou a clonación e a edición xenética para dar a luz tres crías de lobo prehistórico modificadas xeneticamente, os machos Romulus e Remus e a femia Khaleesi. Científicos internos de Colossal analizaron o xenoma do lobo, extraído de dúas mostras antigas: un dente de 13.000 anos e un óso da orella de 72.000 anos. Despois de comparar os xenomas dos lobos cincentos e dos lobos prehistóricos para identificar as diferenzas xenéticas responsábeis das características distintivas do lobo terrible, Colossal fixo edicións no código xenético do lobo gris para replicar eses trazos. Foron usadas cadelas domésticas como nais substitutas para as crías.[7][8]
Colossal afirma que estas pequenas modificacións xenéticas reviven efectivamente aos lobos terribles como especie, aínda que "ningún ADN antigo de lobos terribles foi realmente empalmado no xenoma do lobo gris".[9] Expertos independentes non estiveron de acordo coa afirmación de Colossal Biosciences de que estes animais son lobos prehistóricos revividos, explicando que os animais son só versións funcionais do animal extinto e son lobos grises híbridos modificados xeneticamente. O paleoxenetista Nic Rawlence observou que o antigo ADN do lobo prehistórico é extremadamente fragmentario para facer un clon biolóxico e que os lobos prehistóricos se separaron dos lobos grises hai entre 2,5 e 6 millóns de anos. Tamén criticou como a empresa fixo só 20 cambios en só 14 xenes para consideralo un lobo prehistórico e preocupouse de que este proxecto dese unha mensaxe equivocada na conservación da biodiversidade.[10] Jeremy Austin, director do Australian Center for Ancient DNA en Adelaida, afirmou que estes animais modificados xeneticamente "non son un lobo terríbel baixo ningunha definición de especie", disputando a definición de especie fenotípica usada por Beth Shapiro, directora científica de Colossal Biosciences, e argumentou que existen centos de miles de diferenzas xenéticas entre lobos prehistóricos e lobos cincentos. Tamén cuestionou se aos supostos lobos terríbeis lles queda algún hábitat ou lugar ecolóxico no mundo moderno ou só se converterán en animais de zoolóxico.[11]
Remove ads
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads