Explorer 9

Explorer 9, tamén denominado S-56A, foi un satélite científico da NASA lanzado o 16 de febreiro de 1961 desde Wallops Flight Facility a bordo dun foguete Scout X-1.^[2][5]

Explorer 9 / S-56A
Explorer 9 / S-56A
Tipo	Científico
Organización	NASA
Data de lanzamento	16 de febreiro de 1961[1][2][3][4]
Foguete portador	Scout X-1[2][5]
Sitio de lanzamento	Wallops Flight Facility[2][5]
Obxectivo da misión	Medición de densidades na atmosfera superior[2][5]
Decaemento	9 de abril de 1964[1][2][5]
NSSDC ID	1961-004A
Masa	36 kg[2]
Dimensións	Esfera de 3,66 m de diámetro[2]
v c e

Características

Explorer 9 foi o primeiro dunha serie de satélites inflables esféricos de 3,66 metros de diámetro adicados a determinar a densidade da atmosfera superior.^[2][5] Foi inxectado nunha órbita inicial de 2448 km de apoxeo e 749 km de perixeo cun período de 118,1 minutos e unha inclinación orbital de 38,81 graos^[3] e foi o primeiro satélite en ser posto en órbita mediante un foguete de propelente sólido en tódalas súas etapas e o primeiro en ser posto en órbita con éxito desde Wallops Island.^[2][5] O satélite era idéntico ao errado Explorer S-56, que non chegou a alcanzar órbita polo fallo da segunda etapa do seu foguete portador, estrelándose a 130 km do sitio de lanzamento, Wallops Island.^[6]

A esfera do satélite estaba formada capas alternantes de aluminio e mylar. Sobre a capa externa, de aluminio, había círculos brancos de 5,1 cm de diámetro para o control térmico. A esfera inicialmente lanzouse empaquetada nun tubo de 21,6 cm de diámetro e 48,3 cm de longo que viaxaba no morro da última etapa do foguete Scout. Trala posta en órbita, unha botella de gas nitróxeno inflaba a esfera e un mecanismo de separación a apartaba do tubo contedor.^[2][5]

Lanzamento do Explorer 9 mediante un foguete Scout X-1 desde Wallops Island.

Os dous hemisferios de aluminio da capa exterior da esfera estaban separados por unha banda ecuatorial de mylar que servía como antena para a baliza de 135 mW de potencia e 136 MHz de frecuencia usada para o seguimento do satélite. A baliza fallou antes de dar a primeira órbita e o seguimento tivo que facerse por medios ópticos. A alimentación eléctrica era proporcionada por células solares que alimentaban baterías recargables.^[2][5]

Explorer 9 reentrou na atmosfera o 9 de abril de 1964.^[1][2][5]

Resultados

Entre outros, os datos de arrastre do Explorer 9 na atmosfera superior serviu para establecer o tempo que transcorre entre o pico dunha tormenta xeomagnética e o posterior máximo na densidade atmosférica.^[7] Os datos ópticos foron analizados para determina-lo arrastre atmosférico^[8] e o comportamento físico da atmosfera superior.^[9]