Pobo frisón

Os frisóns^[1] son un pobo xermánico nativo das zonas costeiras dos Países Baixos e Alemaña.^[2][3] Habitan nas áreas coñecidas como Frisia e concéntranse nas provincias neerlandesas de Friesland e Groninga e, en Alemaña, na Frisia oriental e setentrional (que foi parte de Dinamarca até 1864).^[4] A lingua frisoa aínda é falada por máis de 500 000 persoas e está recoñecida como lingua oficial nos Países Baixos e lingua rexional en Alemaña.

Pobo frisón
Estatua de Pier Gerlofs Donia, combatente pola liberdade frisoa coñecido como "O último rei de todos os frisóns"
Instancia de grupo étnico
Poboación c. 1 500 00
Relixión Cristianismo (calvinismo e luteranismo) minorías católicas
Relacionados Outros pobos xermánicos
Localización  Orixinario de pobos xermánicos  País Países Baixos Alemaña
Rexións principais
Países Baixos Frisia, Provincia de Groninga Alemaña Frisia oriental, Saterland e Frisia setentrional
Identificadores Freebase /m/033vx
Fontes e ligazóns  Descrito pola fonte Nordisk familjebok : Fruktodling - Gossensass (en) Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron "Q24513102 " Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron "Q24745461 " Realʹnyj slovarʹ klassičeskih drevnostej po Lûbkeru "Q45272689 " Meyer’s Universum, Zwölfter Band "Emden in Ostfriesland (en) " Encyclopædia Britannica "1911 Encyclopædia Britannica/Frisians (en) " Dicionario Enciclopédico Granat "Q87333195 " The Nuttall Encyclopædia Enciclopedia Soviética Armenia Paulys Realenzyklopädie der klassischen Altertumswissenschaft "Frisii (Pauly-Wissowa), Frisiavones (Pauly-Wissowa)"
Wikidata C:Commons

Historia

Unha aproximación ás rexións centrais das tribos mencionadas no Beowulf. A área vermella é Västergötland (a rexión nuclear de Geatland), a área amarela é o territorio que gobernaban os wulfingas, a área rosa é o territorio dinamarqués. A área verde é o territorio dos suecos. A área azul representa a terra dos xutos, mentres que a área laranxa pertence aos frisios.

Os frisii en latín son mencionados polo historiador romano Tácito na súa obra De Origine et situ Germanorum (c. 98). Tratábase, polo que todo indica, dun pobo de mariñeiros -o Mar do Norte, da Bretaña até o leste da Dinamarca, chamábase na época Mare Frisium. Pequenos grupos de frisios poboaron as terras ao redor do mar e atópanse trazos da colonización frisia na Inglaterra, Escocia, Dinamarca, Alemaña, Bélxica, Francia e, evidentemente, nos Países Baixos.

O territorio dos frisios seguía a costa continental do Mar do Norte desde a desembocadura do Rin até a do Ems, que era a súa fronteira oriental, segundo a Geographica de Tolomeo. Plinio o Vello, rexistra na súa Belgica que aquel pobo foi conquistado polo xeneral romano Nerón Claudia Druso en -12, seguíndose diversos levantamentos relatados por Tácito, inclusive o dos bátavos. A partir de entón, a historia dos frisios tórnase escura até o contacto cos reinos merovinxio e carolinxio.

No século V, durante este período de "silencio histórico", moitos dos frisios xuntáronse á emigración dos anglosaxóns, que pasaron polo territorio frisio para despois invadiren a Gran Bretaña; os que permaneceron no continente expandíronse para o territorio recentemente desocupado polos Anglosaxóns. Por volta do fin do século VI, os frisios ocupaban a costa até a desembocadura do Weser e continuaron a expandirse no século VII, para Dorestad e até mesmo Bruxas. Esta foi a extensión máxima do territorio frisón, coñecida como a Frisia Magna.

Os frisios convertéronse ao cristianismo por imposición do Reino franco. San Wilfrid, San Willibrord e San Bonifacio participaron da evanxelización dos frisios.